“Ne kadar da benziyor şimdi kuduran yağmur.
İçimdeki şarkıyı bazen dinleten bana
Bazen de gözyaşıma ayak uyduran yağmur.”
Evrenin merkezindeki konumumuzdan vazgeçmemiz yönündeki diğer birçok fikir, kısmen benzer nedenlerden ötürü dirençle karşılaştı. Bizler yaptıklarımızda değil de, doğuştan, yani sırf insan olduğumuz ve Dünya'da doğduğumuz için hak ettiğimiz ayrıcalıklar istiyoruz sanki. Buna antroposentrik -"insan merkezli-" bir kibir diyebiliriz.
Bu kibir, bizlerin Tanrının imajında yaratılmış olduğumuz anlayışıyla zirveye yaklaşır: Tüm Evrenin Yaratıcısı ve Hakimi tıpkı bana benziyor. Bana, ne tesadüf! Ne kadar münasip ve tatmin edici! MÖ 6.yüzyılda Yunan düşünür Xenophanes bu bakıştaki kendini beğenmişliği fark etmişti: " Etiyopyalılar tanrılarını siyah ve küçük burunlu yapar; Trakyalılarsa kendilerininkinin mavi gözlü ve kırmızı saçlı olduğunu söyler... evet ve öküzlerin ve atların yahut aslanların elleri olsaydı, elleriyle resim yapabilselerdi, insanlar gibi sanat eserleri üretebilselerdi, atlar tanrılarının biçimini at gibi, öküzler öküz gibi çizerdi..."
Sayfa 37 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
EN ESKI YAZILARIM 1.
Saçmasında vurulduğun mazi namın olur
Denizinde sarıldığın sinsi ahın olur
Fırtınasında savrulduğun serseri zamanın
Toprağında kuruduğun mezarın olur
