Bazen düşünürüm, ne kadar garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikâyet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız? Ben bile bu yaşta işimle gücümle meşgul olacağım yerde radyo başına oturup saatlerce, bir kere bile gidip görmediğim, -tabiî sinemalardaki havadis filmleri hariç- futbol maçlarının, boks güreşlerinin hikâyesini dinliyorum.
+ Bir sırrım var sana açacak.
- Hadi, can kulağıyla dinliyorum seni. Söyle, ne var?
+ Neler var neler, kardeşim; ama hepsi bir kelimeye de sığar; seviyorum!
Tüm sanrılar zihinde başlar. Tüm sanrılar, kendi kendimize konuşmamızın ve sonra söylediklerimize inanmamızın çeşitli yollarına dayanır.
.
.
Üzgün olduğum zaman, kendimin bana cevap vermeye başlayacağı zamandır. Her zaman söylenecek çok şey vardır ve benden daha çok şey biliyor gibi görünüyor. Belki de ben içindeyken ve nişanlıyken, sadece sessizce dinliyordu. Tam olarak neler olduğunu biliyor. Hiçbir şeyi kaçırmaz. Bana ne kadar aptal olduğumu ve o şeyi nasıl söylememem gerektiğini anlatacak. Tekrar oynatacak, yavaşlatacak, bana işaret edecek. Anlamadılar! Açıklamaya çalıştım! Özüme dön diyorum ama benliğim beni dinlemiyor. Devam ediyor ve ben de dinliyorum, beni kendimle hayal kırıklığına uğratıyor.
Tanrı’nın Verdiği Sır
Yaşam veren Ruh’tur. Beden bir yarar sağlamaz. Sizlere söylediğim sözler ruhtur, yaşamdır. Yine de aranızda iman etmeyenler var.” İsa iman etmeyenlerin ve kendisine ihanet edecek kişinin kim olduğunu baştan beri biliyordu. “Sizlere, ‘Baba’nın bana yöneltmediği hiç kimse bana gelemez’ dememin nedeni budur” dedi. Bunun üzerine öğrencilerinin birçoğu