Yavaş yavaş Hanio'nun gündelik yaşama has duyguları yeniden canlandı. İntihar girişiminden sonraki hissiyatı, yani Hanio'ya her şeyi gerçekdışı ve yalan olarak algılatan hissiyat. Öylesi bir dünyada ne hüzün ne de neşe vardı, her şeyin sınırları belirsiz ve bulanıktı. "Anlamsızlık" denen şey gündüz, gece dolaylı bir ışığın yumuşak yansımaları gibiydi..
o zor fakat yine de güzel saatler boyunca nelerden bahsetmedik ki! Ta gece yarılarına kadar konuşurduk. Aklımıza ne gelirse! Konuşulabilecek ne varsa konuşurduk. Çok mutluyduk. Hem acı hem de neşe dolu bir zamandı. Hüzün ve mutluluk aynı anda! O anları hatırlamak beni hem yaralıyor hem de mutlu ediyor. Neşeli ve hüzünlü olsa da, hatıraları acı verir ama bu üzüntü bile tatlıdır bazen. İçim sıkıldığında, sıcak bir günün ardından gelen gecede, çiğ tanelerinin, sıcaktan kavrulan bir çiçeği tazeleyip canlandırması gibi anılar da kalbi canlandırır.
Her şeyin eski mutluluğu hatırlattığı bir yerde kalmak tam ona göre bir şeydi. Neşe dönemlerinde kimse ondan daha neşeli olamaz, zaten mutluluğun kendisi olan iyimser mutluluk beklentisine ondan fazla sahip olamazdı. Ama hüzün halinde de hayalleri onu aynı şekilde alıp teselli edilemez bir yere götürüyordu, nasıl sevinç halinde müdahale edilemez oluyorsa öyle
Türkiye iş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
Korku, hüzün ve kabz (kalbin daralması) da doğurur. Ancak bu ikisi (hüzün ve kabz) bazen de aşırı neşe ve açılmanın müteakip cezalarıdır.
🌼“PAPATYAM"🌼 İlham Kaynağımsın
Sen beni şair yaptın, papatyam,
Güneşin doğuşunda, senin gülüşünde bulurum sevinci.
Gönlümdeki en güzel melodi, senin adını söyler,
İlham kaynağım sensin, papatyam.
Her kelime, senin gülüşünle yazılır,
Beni saran bir hüzün değil, sonsuz bir neşe verir.
Bir papatya gibisin, masum ve temizsin,
Kalbimin en güzel köşesinde açan bir çiçeksin.
Gözlerinde kaybolan bir derya,
Şiirlerime sonsuz bir ilham veriyor.
Sen beni şair yaptın, papatyam,
Gözlerindeki ışıkla yazarım her satırı.
Yazarı:NURULLAH
“Özel ve kişilikli bir renktir KIRMIZI, diğer renklere benzemez. Sağı solu belli olmaz onun! Kimine mutluluk ve neşe bahşeder, kimine kopkoyu bir hüzün...”
Sayfa 119Kitabı okudu
