Bir gün, hayatındaki engelleri aşamamaktan yakınan bir adam dostlarının da tavsiyesi üzerine kulübesinde yalnız başına yaşayan bir bilgenin yanına gelir ve “Efendim ben, önüme çıkan engellerin hiçbirini aşamıyorum. Ne yapmam gerekiyor?” diye sorar.
Bunun üzerine bilge, adamı da yanına alarak pencerenin önüne kadar gelir. Camda kanatlarını açmış ve dışarı çıkmak için çırpınan bir kelebek vardır. Kelebek yorulmaksızın dışarıya çıkmaya çalışmakta, devamlı olarak cama çarparak yere düşmektedir. Bilge yavaşça, kelebeğin çıkışını kolaylaştırmak için camı açar. Ama bu da işe yaramaz. Kelebek çırpındıkça çırpınıyor ve her defasında cama çarpmaya devam ediyordur.
Bunun üzerine bilge, yanındaki adama döner ve şunları söyler:
“Kelebek dışarı çıkması için gerekli olan tek yolun, şeffaf oldukları için dışarıyı gösteren, ama gerçekte kapalı olan camlar olduğunu sanıyor. Oysa birazcık geri çekilip şöyle genel bir bakış açısıyla baksa, onun dışarı çıkması için kocaman bir açık pencerenin olduğunu görecektir. Ne var ki, bütünü göremeyip sadece bir noktaya odaklandığı için, kendisini odanın içinde tutsak kalmaya mahkûm ediyor.
İşte hayat da bazen önümüze aşılmayacak engeller çıkarır ve yaşamı adeta bize dar eder. Bu durumda yapılması gereken tek şey, bir iki adım geri çekilmek ve sakin bir kafa ile düşünerek, genel bir kavrama becerisi ve bakış açısıyla yeniden hareket ederek çıkış yolunu tekrar aramak ve bulmaktır.”
Sevda kuşumla çay keyfi:)
Sen nevar ne yok toplayıp getirmekten usanmadın, ben de seni izlemekten.😉☕️
Efendim diceksin :))
"Ne var?"
"Dürzü, Nevar'ın karısı ölmüş, yerine sen var!"
Sayfa 217 - Literatür YayıncılıkKitabı okudu
4.48 Psikoz Tam metin
(Çok uzun bir sessizlik)
Ama senin dostların var.
(Uzun bir sessizlik)
Çok dostun var.
Onların sana bu kadar koltuk çıkmaları için ne veriyorsun onlara?
Nevar ki, Yüzyıllar boyu tutsaklık nedir bilmeyen Anadolu insanı, bu oldu bittilere seyirci kalacak bir yaratılışta değildi.
Sayfa 21Kitabı okudu
Odamda otururken anemin gelip bana ÇIK ARTIK ŞU ODADAN NEVAR BU ODADA BİZİM YANIMIZA NİYE OTURMUYORSUN adlı şiirini okuduktan sonra yanlarına oturmaya giderim ve herkes telefona bakıyordur bunu yaşayan bir ben miyim;?
"Xururuca!"
"Nevar?"
"Ağlamak kötü bir şey mi?"
Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. Neden sordun?
" Bilmiyorum. Bir türlü alışamadım. sanki yüreğim boş bir kafes..."
