Sabitlenmiş gönderi
Sonra da ne uyuyabiliyorum ne de hayal kurabiliyorum… Bu ne lanet kabus! İlahi Usta’yla aynı şeyi söyleyebilirim ben de: ‘’Ölüme dek üzgün ruhum!’’
Giderek artan bu karmaşanın parçası olmak istemiyorum. Yaşam öylesine açıklanamaz bir hal alıyor ki kendimi her şeyden geri çekmek istiyorum.
Ruh halimin bu kadar şaşırtıcı ölçüde çabuk değişmesi yabancı-karmaşanın bir parçası…
Algımın derinliklerinde sağır ve dilsiz, konuşulması mümkün olmayan bir kin yatıyor. Bir kez sevmiş olan ve hala sevmeye devam eden insan, kendini sevmeye uygun hale getirmenin ne kadar zor olduğunu, nasıl uzun sürdüğünü bilir. İşte acı içinde bir daha kolay kolay tekrarlanamayacağını düşündüğüm şey, bu sevme çabasıdır. Çekilen bu acı insanın içinde bir sevme tembelliği yaratır. Acı çeken kişi birdenbire bu zor işi boşu boşuna yaptığı korkusuna kapılır.
Okur Takip Önerileri
“Onlarca yıldır daha iyi bir hayata hazırlanıp duruyorum” dedim “ama o hayat bir türlü gelmek bilmiyor. İnsanın kendi mutsuzluğu ile ilişkisini sadece onu beklemek olduğunu fark edene kadar uzun bir süre duygusal ve melankolik bir halde yakınıp durdum.”
Bir kitap okudu
244 syf.
·
Puan vermedi
Hayatı anlamadığımı gizlemem gerekirdi. Yeniden suçluluk duymadan sevinebilmek için annemin elini tutar, okşardım.
Hayatın kendisi tüm suçların kaynağı.
Her şeye olan güvenimi kaybettim. Herkesten şüpheleniyordum. Dünyanın işleyişindeki tüm umut, sempati ya da neşe kavramlarına sonsuza dek yabancılaştım. … Sanki kafam yarılıp açıldı ve o andan itibaren insanlarla kurduğum herhangi bir etkileşim, o yaranın acımasına neden oldu.
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum
…
Bu ‘gerçeği’ ihtiva edecek gücüm olmadığı için o yaştayken bile insanlar arasında yaşayamayacağımdan şüphelenmeye başlamıştım.
… çünkü her şey her zaman kusurlu ve
aldatıcıdır, uygun olan her şeyin içine uygun olmayan bir şey karışmıştır, her zevk her zaman ancak yarım zevktir, her tatmin kendi rahatsızlığını, her rahatlama yeni endişeleri ve sıkıntıları davet eder, günlük ve anlık ihtiyaçlarımız için bulduğumuz çare ya da vasıta bizi her zaman yüzüstü bırakır ve hizmetini esirger bizden.
Zevklerin binlercesi bir acıyı telafi etmez.
Mille placer’ non vagliono un tormento.
Biliyorum. Bana tutku verecek herhangi bir şeye ya da kimseye artık rastlamayacağımı biliyorum. Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.
Yalnız, benim omuzlarımın bunca ağır yükü kaldıracak kadar geniş olmadığını vurgulamam gerek. Sözcüklere gerek kalmadan beni anlayacaklarını sandım. Keşke her şeyden uzak olabilseydim.
Vincent Van Gogh
… ıstırap ve ölüm simgeleriyle yaşama iradesinin yadsınmasını ve ölümle birlikte şeytanın hüküm sürdüğü bir dünyadan kurtuluşu ifade etmektedir.