Bu seriyi ne kadar sevdiğim ve benim için ne kadar özel olduğu artık malum. Ve uzun zamandır okumaya cesaret edemediğim serinin son kitabını sonunda okudum. Onlara hâlâ veda edememiş olsam da, sonunu getirebilmiş olmak iyi hissettirdi. Nagi, yine kalemini konuşturmuş, duyguların o karmaşında an be an sarsılıp -iyisiyle kötüsüyle- bir sürü olasılık silsilesiyle sayfaları çevirirken kitabın da bu kadar gerçek hissettirmesi çok başkaydı.
Bu kitap gerçeklerin tam anlamıyla ortaya döküldüğü, zihinlerin, güçlerin tam anlamıyla kapıştığı ve her bir duygu arasında sıkışıp hayatta kalmak, hayatta tutmak ve gerçeklik adına girilen bir mücadelenin başyapıtıydı.
Maya, benim güzel Maya'm. Her zaman acılarda kavruldu ve bu sefer onlarla tam anlamıyla silahlanması gerekiyordu. Tek başına savaş vermesi ve tek başına o sesle mücade etmesi gerekiyordu.
Fetih Yargıcı, o kadar mükemmel bir karakterdi ki... Maya'yı ne kadar sevebildiyse o kadar sevdi, korudu, yanında oldu ve onu daima buldu. Ve en sonunda Maya'nın da onu bulması gerekiyordu.
O kadar anlamlı bir kitaptı ki, en sonunda derin bir nefes alıp biten yolun ardından, "her şeye rağmen hayatta kaldık." diyebildik. O kadar güzel bir hikâyeydi ki, öyle bir mücadeleydi ki... Onlar için son, asla bir son değildi.
Gecenin kendi okurunu kendi seçer, umarım seçilen siz olursunuz ve bu dünyanın her şeyine anlayarak, hissederek okursunuz.
Sevme Sanatı taşların yerine oturmasını sağladı bende.
Bazı şeyleri tam anlamıyla ifade edemediğimi ama daha önceden bildiğimi ya da hissettiğimi farkettim aslında.
Erich Fromm'un olabildiğince
