“Sen aslında yaşadıklarından değil, gerçek hakkında oluştura geldiğin düşüncelerinden acı çekiyordun.”
Yazmak şeytansı bir sevinç, resim yapmaktan daha kolay, insana kendini buldururken unutturan bir iç geçiriş..
Bu sessiz çığlıklar derinden yaralamıştı beni.
Güzel olan şiir değil, senin okuma biçimindi.
En yalnız insanlar mı toplaşıyordu burada, yoksa herkes kadar yalnız olan ama bunun farkına varanlar mı?
Benim suçumdu. Kendimi katil gibi hissetmiştim. yaşamına son verdiğim insan ya da hayvan değil de bitki olması, sonucu değişiyordu.
Sen aslında yaşadıklarından değil, gerçek hakkında oluşturageldiğin düşüncelerinden acı çekiyordun.
Hepimiz değişik türlerde kuşlardık aslında, akşamla birlikte bakışları hatta bütünüyle yüzü değişen ve içinden yalnızca gölgeler geçen kuşlar.
Ya fidanlar için geç kaldıysam; ben burada yudum yudum susuzluğumu giderirken onların kökleri artık hayata tutunamayacak kadar kuruduysa?
Sayfa 19Kitabı okudu
Düşeceksem ezilmiş olarak değil, bir
leblebi tanesi gibi düşmek istiyorum toprağa.
Sayfa 55
Yazmak şeytansı bir sevinç, resim yapmaktan daha kolay, insana kendini buldururken unutturan bir iç geçiriş..
Sayfa 49
"Unutma," diyorum, "dertleşeceğin tek bir hayaletin bile yok!"
Sayfa 17
Beni korkutan her şeyin yineleniyor olmasıdır; bir mekanın içinde kaybolmaktan çok orayı yitirmiş olmanın hüznünü yaşarım.
Sayfa 75 - 2017, Can YayınlarıKitabı okudu
O vakit, değildir bu vakit.
Sayfa 18 - 2017, Can YayınlarıKitabı okudu
Hepimiz birer nergisiz, görüntüsü gölün yumuşak bağrına düşen. Hepimiz gölün mavi sularındaki ikizimizin ardında. Hepimiz birer Pygmalion. Sevmeyi, gerçekten sevmeyi bilmeyen kayıp hüviyet. Suretten geçip de asıla yol bulamayan yol yorgunu. Rüya ile vakit kaybedip tabire ulaşamayan yalancı kâhin
Ovidius'un aktardığı hikâye hakkında mutlu son rivayetleri mevcutsa da bu efsane gerçek olsaydı bence Pygmalion, Venus'e yalvararak ondan eski cansız ve soğuk sevgilisini yani o sureti kendisine iade etmesini isterdi. Yani kendi benini.
Sayfa 57Kitabı okudu
