Sana uğursuz bir boşluğun dikdörtgeni
gibi bir talaş parçasında ölmek
düşecekse hiç düşmesin daha iyi.
Seni ölümsüz şamandıranın
burgacına atıyorum yassı bir çakılı
sektirir gibi kıyıdan düz denize.
Ey Nefsim! zulmün kucağında seninle büyüdüm,sana değer olan şeyler beni İnsan yapan duygularımdan uzak bıraktı!
Ne geçti elime bilmem ama ben şimdi kayıp göğün semasında kırık kanatlarımla süzülüyorum! Öğrendim ki uçmamı sağlayan kanatlarım değil, kainat sahibinin merhametiymiş o nedenle “Rabbiniz için sabredin!””(Müddessir süresi 7.Ayet”)
Pişmeden ekmek, düşmeden kalkmak, ölmeden önce ölmek gerekmiş, meğer İnsan herşeyden fazla değermiş...