Hapishane yaşantımda tanık olduğum iç acıtan şeylerden biri de, şiddetin insanları kör, sağır ve dilsiz yaptığıydı. Bu en çok aşırı inançlı olanlarda görülüyordu. İçlerinde aşırı inançlı olanlar, en zalim olanlarıydı. Bir ideal için gözünü kırpmadan öldürenler, yeri zamanı geldiğinde hiç tereddüt etmeden ölebildiler. Öldürürken, ölenin ardından tatlılar yiyerek, halay çekebilmişlerdir. Hatırlıyorum, Bayrampaşa hapishanesinde 1992 yılında gerillanın karakol basıp onlarca askeri öldürdüğü eylemler sonrasında bu kutlamalar yapılabilmiştir. Yine hapishane koğuşlarında arkadaşlarını öldürüp tatlı dağıtan, halay çekenler, aralarında devrime, örgüte en inançlı olanlarıydı. Her türlü empati yapabilme yeteneğinden yoksun olanlar, ölmek, öldürmek söz konusu olduğunda, safları hemen sıklaştırabilmişlerdir. Birinin ölümüne sevinenler, öbür tarafta ağlayanların olduğunu düşünemeyecek kadar kör sağır olabilmişlerdir. İster cennet uğruna, ister devrim adına, ölümü isteyen çocuklar büyümezler.
Sayfa 159
İnsandan murad onlar, ölümü öldürenler;
Ötenin ötesinde sonsuz hayat sürenler...
