"Eğer ilköğretim ve eğitim, bilim ilkelerine ve çağdaşlık ölçülerine uygun olarak verilebilirse, artık o halka baskı uygulanamaz. O halkı sömürmek olanaklı değildir. O halka demagoji de işlemez. O halka yukardan, ya da aşağıdan 'temiz din duyguları ve inanç özgürlüğü' adı altında yüzyılların köhne görüşleri dayatılamaz, o halkın kafası ortaçağın örümcek ağlarıyla örtülü kalamaz."
Yalnızlık kaçıp vardığımız nokta değildir. Kendimizi her kuşatmamızda hüküm sürdüğümüz, içimizin çorak Toprakları, benliğimizin anavatanıdır. Dört duvar arasına sıkıştırmaya çalışmayın onu. Manevi ideallerimizi takıp aklımızın, yüreğimizin koluna; yırtarak zamanı da aşan adımlarımızla maddi dünyada yaşıyor olma gerçekliğine ulaşıyor, içimize
"Mutluluktan yoksun bir halk"
Vay anam vay!
Anneye benzeyen kadınlar «iyidir»; bu yüzden insan onlara karşı cinsel duygular beslememelidir; anneye benzemeyenler, tüm duygusal bağlanma gerektirmeyenler, cinseldir; bu yüzden de «kötüdür». Bu ikilemin en büyük cezasını, kocaman bir insan kitlesi, örneğin yosmalar çekmektedir: ne var ki, başkaları da aynı cezayı değişik ölçülerde görür. Dilimizde kadınları aşağılamak için kullanılan birçok sözcük vardır; bu sözcüklerle damgalanan kadınlara karşı cinsel duygular beslenebilir rahatça. («Karı, senin aklın oranda.») Bu cinsel şizofreni, bireyde hiçbir zaman tam olarak giderilemez. Bütün kültür içindeyse tarihin gelişmesi, sanal ve edebiyat tarihi, doğrudan doğruya bu şizofreniyle biçimlenmiştir. Ortaçağdaki yüceltici sevgi anlayışı, kadınların etli kanlı birer insan olduklarını yadsıyarak onları yüceltmek —cinselliği, genel sevgiden kopmuş, aşağı bir eylem diye tanımlamak— Marcian'cılığa, sanat ve şiirde bakirelik kültürüne dönüşmüştür.
Sayfa 70
