Kendiniz Olun !!!
Ya şeye gıcık oluyorum pp'sini fake koyup da çok güzelim havalarına girenlere . Yada olmadığı biriymiş gibi davrananlara . Kendini sevmeyip kendisi hakkında yalan söyleyenlere ... Yaşını maddi durumunu, eğitim durumunu beğenmeyip kendini küçümseyenlere , ya da olmak istediği kişi olmadığı için yalana başvuranları anlayamıyorum.
Ya hayır yani kendini niye sevmez bir insan ? ben de kendimi beğenmem ama buyum . Bunla yaşayacağım . Kendimi sevmem gerek . Beni ben sevmezsem zaten beni kimse sevmez . Kendimi seviyorum evet kendimi beğenmem sevmediğim anlamına gelmez ki . Ben niye bir başkasının resmini koyup güzel denince sevineyim ki ? Sonuçta güzel diyorlar ama bana dememiş oluyorlar . Her zaman dediğim bir şey var insan kendinden sorumludur , kendisinin yaptıklarıyla sorgulanmak ister . Ben öyleyim mesela .Bana gelin benim yaptığım bir şeyi üslubunuza dikkat ederek söyleyin emin olun saygı gösterir cevaplarım . Ama eğer karşımdaki haddini bilmiyorsa alaycı tavrımdan yakınmasın . Kendiniz olun kimse için değişmenize gerek yok ki. Sizi böyle olduğunuz için sevsinler. Sevsinler diye kişiliğinizden çıkmayın .
Bu ara çok içimi döküyorum sanırım..
Saygılar ... Hürmetler ...
~Papatya
Biraz hatıra işte..
Gelin sizlerle hepimizin o çok sevdiği muhabbet varya eskilerden bir hasbihal açıp konuşalım ,tahayyül edelim.Hani o çok meşhur olan cümle var ya kendimize ara ara söyleyip durduğumuz ;“hey gidi günler hey”dediğimiz.Mesela biraz kendi çocukluğumdan bir kaç hatıra dökeyim size ,biraz tatlı biraz da o yaramaz hallerimi.Çok küçük olduğum yaşlarımda
Meyve ağaçlarına bakalım mesela... Yakut küpeleri gibi dallarında onbinlerce kirazın gülümsediği kirazlara, tatlı armut ağaçlarına, mis kokulu elmalara, iştah açıcı eriklere, insanı mutlu eden incir ağaçlarına, nar ağaçlarına güzel badem ağaçlarına bakalım...
Neden meyveler bu kadar çok? Neden bu kadar lezzetli, neden böylesine mis kokulu, neden
Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize.
Ne her gördüğümüzü isterdik
ne de her istediğimiz olurdu.
Ama öyle bunalımlara girip çıkmazdık.
Ertesi gün unuturduk.
Bir giydiğini bir daha giymemek,
önüne konan yemeği beğenmemek ne haddimize. Bunları sorgulayacak kadar zengin değildik. Hani bir kıyafetin miras gibi büyükten küçük kardeşe kaldığı o günlerden bahsediyorum. Sökülenin atılmayıp dikildiği, yıprananların yamalarla saklandığı günler.
İşte bu yüzden, her anne iyi bir terzi
ve her baba da yenilerini alamadığı için biraz buruk olurdu. Ama modayı yine de yakından takip ederdik biz. Mesela; ipten kemerlerimiz, çoraplardan eldivenlerimiz vardı. Her bahar papatya toplamak ve çimlerde yuvarlanmak gibi sıradan eğlenceler de edinmiştik kendimize. Üstelik pantolonumuzda beliren çimen lekesi için annemizden yiyeceğimiz azara bile hiç aldırış etmeden. Ama yine de iyi çocuklardık biz. Ağlayan küçüğümüzü susturmasını da, pazardan gelen büyüklerimizin yüklerini taşımasını da, beraber gülüp beraber ağlamasını da iyi bilirdik. İstediğimiz bir şeyin olması için sabretmeyi de o yokluk günlerinde öğrendik. İşte bu yüzden, ekmek ve emek bizim için nimettendir. Kaybetmemek için sıkı sarılırız; ekmeğimize de, sevdiklerimize de…
