Bir adam Hz. Peygamber aleyhissalatü vesselama gelip şöyle dedi:
“Ya Resülellah! Bizler, cahiliye insanları ve putlara tapan kişiler idik. Bu sebeple çocukları öldürüyorduk.
Yanımda bir kızım vardı. Büyüyüp, kendisini çağırdığımda, çağırmamdan dolayı sevinecek (bir yaşa geldiği) zaman bir gün onu çağırdım, o da peşimden geldi. Ben de ailemin uzak olmayan bir kuyusuna kadar gittim. (Kuyunun yanına varınca) elini tutup onu kuyunun içine attım. Ondan hatırımda kalan son şey; “Babacağım! Babacağım!” demesidir."
Bunun üzerine Resûlullah (asm) Efendimiz göz yaşları boşalıncaya kadar ağladı. Resûlallah (asm)’ın yanında oturanlardan bunu gören bir adam, olayı anlatana;
"Resülullah aleyhissalatü vesselamı hüzünlendirdin!" dedi.
(Resûlullah) bu adama; "Bırak onu, buyurdu, çünkü o, kendisini ilgilendiren, endişeye sevkeden bir şeyi sormaktadır."
Sonra olayı anlatan zata: "Haberini bana tekrar anlat!" buyurdu. O da tekrar anlattı. (Resûlullah da) gözyaşları sakalına ininceye kadar ağladı. Müteakiben şöyle buyurdu:
"Allah cahiliye (dönemi insanların)dan, yapmış oldukları şeyleri kaldırmıştır. Binaenaleyh ameline yeniden başla." (Darimi, Mukaddime, 1)