din! sonsuz yaşamı kabul ediyorum, belki her zaman da kabul ettim. varsın yüce gücün iradesiyle bilinç tutuşmuş olsun, varsın dünyaya bakıp 'ben varım!' desin bilinç, varsın yazgısı bu güçle yok olmak olsun (çünkü bir nedenle, hatta nedeni açıklanmadan öyle olması gerekiyor), hepsini kabul ediyorum, ama yine de her zamanki soru geliyor aklıma: tüm bunlarda benim tevazuuma ne gerek var? beni yediği için kendisine övgüler düzmemi beklemeden yiyemiyor mu beni?