“Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile.”
"Eşyanın ruhu olduğuna inanırım. Ölülerimizin de. O nedenle evet, taşları, toprağı, ölüleri, yitmişleri ve çiçekleri konuşturuyorum. Sonsuzluğa bıraktığınız bir kelimenin, cümlenin, yankılanıp bir yerden dönmesi olağanüstü bir duygu. Ben de bu konuda geri dönüş almış olmanın keyfini yaşadım. Ummadığınız yerden birisi çıkıp, ‘Ne güzel olmuş,’ diyor. Benim suskunları konuşturmam gibi bu da aslında." diyor bir röportajında 
Fuat Sevimay Aynalı'da işte böyle bir kitap. Ne güzel olmuş, her sayfası buram buram insana dokunuyor.
"Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile..."
Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile.
"Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile..."
Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile.