Sen kimseye kulak asmadan, rüzgara karşı uçabiliyor musun ona bak.
Gülse Birsel
Kendinizi dinlemeyin:
Beyninizde buluttan nem kapan, vesveseli, geveze ve drama seven bir teyze oturuyor. Onu dinlemeyin. He deyin geçin. Müzik açın, kitap okuyun. Su, yatağını bulur efenim! Yarın ne giyeceğinizin planı bile bazen tutmuyor, hayatınızın geri kalanını planlamak nasıl bir ukalalık.! Kendinizi rüzgara bırakın, akıntıya karşı yüzmeyin.
Ne yerseniz yiyin: Asla yediğiniz tavuğun özel hayatında neler yaşadığını öğrenemeyeceksiniz. Ne kadar gezdi dolaştı, ne kadar pinekledi, ne stres yaşadı bilemeyeceksiniz. İçtiğiniz sütün kaynağı olan inek ne yedi, emin olamayacaksınız. Ekmeği, şekeri filan azaltın ama gerisini bırakın dağınık kalsın. İçtiğimiz sütün nereden geldiğiyle ilgili duyduğumuz endişe, sağlığımıza o sütten çok daha fazla zarar veriyor, o noktaya geldik..!
Dünyanın her yeri feci, bir şey kaçırmıyorsunuz: Türkiye’nin çivisi çıktı, gidelim buralardan diyenlere: “Nereye yav, karpuz keseceedik..?” Hakikaten, öncelikle bir düşün, seni neresi istiyor.? O isteyen yeri sen istiyor musun, yani ilginiz karşılıklı mı? Bütün bunlar tamamsa, bir de bak bakalım orası buradan daha mı güvenli? Emin misin? Bence o kadar abartma, dev kararlar verme. Gurbetçilere gurbetin ne demek olduğunu bir danış, dinle. Sonra da çık bir dolaş, vapura bin gez, bir çay iç, açılırsın..
YALNIZ BIR OPERA
Ölü bir yilan gibi yatiyordu aramizda
Yorgun, kirli ve umutsuz geçmisim
Oysa bilmedigin birsey vardi sevgilim
Ben sende bütün asklarimi temize çektim Imrendigin, öfkelendigin
Kizdigin, ya da kiskandigin diyelim
Yani yasamislik sandigin
Geçmisim
Dile dökülmeyenin tenhaliginda
Kaçirilan bakislarda
Gündeligin basibos
Gel artik eylülde gitti yarim
Eylül kalktı gitti.
Yerini Ekim’e verdi sevdiğim…Yine beceriksizliğim üstümde,
Fincana koyamadan, köpükleri söndü kahvemin.
Söndü aydınlık, döndü karanlık;
Yoktu ellerin... Ah, yine telvede senin gözlerin… Ekim’in yağmurları yüreğime işledi sevgilim.
Sonbahar’ı böyle olmazdı bu şehrin.Yaslanıp yokluğuna yağmuru izledim demin.
Kaynadı yüreğim, içime çöktü demin…
Başımı göğe kaldırıp, kapattım gözlerimi,
Yağmur sen,
Bulut sen,
İçime akıp, çürüttü içimi nemin… Düşüp rüzgâra takılan yapraklar, sanki ellerin...
Savaştan kaçar gibi,
Yine de kelebekler gibi...
Çamura batıp kapıldılar suyun akışına;
Tıpkı böyleydi eylülün gitmesi bak ben seni bekliyorum canimin içi gell
Asma köprülerin
halatlarıyla bağlı ellerini çözerek
gökdelenlerin arasından
seni kurtarmak isteyen çocuklar
örgüt kurmasın diye
arka bahçeli
bütün evlerini yıktılar İstanbul.