"Ey sözlerin ilacı"
Boğulan harflerle battık
Herhangi bir çığlık yok
Nağmelerim ölüm için
Mutluluk hasta nesnelerle nesnelerle
Ey sözlerin ilacı.
Sayfa 28Kitabı okudu
Onları kendi adımla çağıracağım.
Sayfa 27Kitabı okudu
Tüyün zehirli yeşil
Tüyün alevle şişirilmiş şahdamar
Bağdat’tan yığınlar çıkıyor
Tarihimizden gönderilişimiz yakın
Toprağımızdan-dönüşü olmayan düşümüzden
Ne gözyaşların ikramı ne
şarkıların, nehirde
Kayıklar söyler aşkımı.
Kimsesizliğin öldürür şimdi, kimsesizliğimi
Kimsesizliğin sevindirir şimdi, dağılırım
Kimsesizliğin ölür şimdi, başka telaşla
Kimsesizliğin ölür şimdi, tuhaflaşır yalan
Çığlık kısılır
İşte o yankıyan sarı, onda ölüm barınır
Bütün yara
O bizim yüzümüzde açan gün.
Uzaklaştığımızda, döneriz
Ömrümüzde
Olmayan boşluğa?
Ölümden sonra
Yok, kesilmedi çığlık, benim çığlığım hala...
Bu nedir? Kendi vatanımda ve kendi toprağımda
Vatansız yaşıyorum
Zamansız yaşıyorum
Yürüyorum yarını görüyorum
Yürüyorum varamıyorum
Eğer ruhunu, bende tekrarlarsa ölüm
suskunluğunu boğar
Uyuturum ben onda uyurum.
Üç Palmiye
Arap ülkesinin ıssız bir çölünde
Gururla yükselmedeydi üç palmiye.
Aralarındaki kıraç topraktan şırıldayarak Fışkırıyordu serin sularıyla bir kaynak
Yeşil yapraklardan bir örtü korumaktaydı kaynağı
Güneşin yakıcı ışınlarına ve tozuyan kumlara karşı.
Uzun yıllar geçip gitti böylece
Uğramadan oralara hiç kimse.
Hararetten kavrulmuş bağrıyla
Sayfa 36Kitabı okuyor
açılsın omuzlar açılsın kollar
Dudaklar imrensin. Yapraklar öpsün!
Rüzgarda dalga dalga saçını
Güller, karanfiller, leylaklar öpsün.
Sayfa 10Kitabı okudu
