Sadık Yalsızuçanlar

İşte böyle, kadınlıktan ayırıyorsun beni.

Oysa adınla ölüp adınla diriliyordum.
Varlığı çaresizliğin estiği bir çöle benzetsem, sonra içi kuşatılmış, dışı boşaltılmış bu çölde varoluş bilinci arayan zavallı isteğime tuzaktın desem
yine kovardın beni.

Bu hantal bürokrasiyle…

Önem verdikçe büyüyüveren, şişen kuşları besleyip durdun. Olan oldu sonunda. Bu aptal kaçak rolünü biçen sendin. Maden dünyan ağlıyordu, sen de atılsaydın.

Yaralıydın. Manevi hastalıkların vardı. Şefkatli bir doktora muhtaçtın. Diriltiyor gibi yüzünü güldürmem için kaçmıştım. Bu bahar gitmiştim.

Dertlerini içkide boğmaya çalışan zavallı bir adam gibi paramparça sürünmüştüm kentin surlarında.
Ölümden başka umudum yoktu.
Dünyada kalsam ağlatacaktın.

Aşık olduğum yüzüne baktım dünyanın. Rikkatli bir gurbet gecesiydi. Hayatımın gözünde nurlu siyahlığındı.
Beni şiire nispet etmelerinden korkuyordum.

Sözün kalbinde uygun olana yakındır diye düşünmüştüm.
Oysa renk körüydün.

“Umarım mutlu olursun.”
“Sensiz mutlu olacağımı nasıl düşünürsün?”