Açelya...
Gitme, uzaklaşma benden Açelya,
Hasret bırakma beni kokuna,
Kanadı kırık bırakma beni,
İtme beni bu sonsuz boşluğa.
Uzaklaşma benden Açelya.
Tut elimi sakın bırakma açelya,
Hayallerimi süsle aşkın hülyasında,
Sürükle beni peşinden, ordan oraya,
Ömrümü sereyim ayakların altına,
Elimi bırakma açelya.
Hiçlik rüzgârına savurma küllerimi,
Vereyim eline aşkımın delilini,
Yitireyimde sana olan özlemimi,
Atayım kendimi kalbinin serinliğine,
Sev beni Açelya, sev beni.
Eyvah, Eyvah Açelya!
Hasret bırakma beni kokuna,
Kanadı kırık bırakma beni,
İtme beni bu sonsuz boşluğa,
Eyvah, Eyvah Açelya!
Yüce Dosta
ayrılış günü yüklemediler bir şey
alaca tüylü develere
en son o ayrıldı
haykırdım tutamadım kendimi
uzaklara gitme diye
ey benim iki gözüm, canım
kesib’e mutlaka uğra
yönel lâ’lâ tepesine doğru
Var böyle insanlar..Yerini bulamayan çiçekler gibi..
Kaliteli, el emeği ile üretilmiş, güzel bir masaydı Nadir Sözen. Bozuk olan üstünde durduğu zemindi. Bir ayağının altına ne kadar destek konulursa konulsun, hangi öykünün sayfaları katlanıp sıkıştırılırsa sıkıştırılsın sallanıyordu. Hep sallanıyordu.
Ezberlediğimiz nedenlerin dışında bir neden olamaz mı? Hatta belirgin hiçbir neden olmadan bildiğimiz kalıpların dışında davranamaz mı insan?
Neydi o söz? 'Alt tarafı gelecek, özlemlerimizden kuruludur, başka neden olacak...' o yüzden kendini üzme artık. Yaşa, yaşat.
Gökten bir elma düşmüştü, bunun değerini yalnızca sevgi dolu yüreğiyle seven bildi...
Direnmenin ve inancın sesini dinledi. Dünü ve yarını seyretti.
Kimsenin kendisine hayat kumaşından bir lanet dikmeye hakkı yok.
Sayfa 131 - Can Yayınları - 1. Basım, Kasım, 2016Kitabı okudu
"Hayatı anlamak için sığınmıyor muyuz edebiyata? Bunun için okumuyor muyuz? Hesaplaşabilmek, kendi varlığımıza bir neden bulabilmek için...
Sayfa 88 - Can Yayınları - 1. Basım, Kasım, 2016Kitabı okudu
Demek ki erken ölmüş dostlar kış geceleri kadar soğuk bir öfkeyle dolduruyormuş insanın yüreğini.
Sayfa 72 - Can Yayınları - 1. Basım, Kasım, 2016Kitabı okudu
Oraya gitme demedim mi sana ?
Seni yalnız ben tanırım demedim mi?
Demedim mi bu yokluk yurdunda hayat çeşmen benim?
Birgün kızsan bana
Alsan başını yüzbin yıllık yere gitsen
Dönüp kavuşacağın benim demedim mi?
Demedim mi şu görünene razı olma?
Demedim mi sana yaraşır otağı kuran benim?
Onu süsleyen,bezeyen benim demedim mi?
Ben bir denizim demedim mi?
Sen bir balıksın demedim mi?
Demedim mi o kuru yerlere gitme sakın?
Senin duru denizin benim demedim mi?
Mevlana
Boktan bir İstanbul akşamının çirkin gürültüsü kendimizi dinlememize izin vermiyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu