Hatırla sevgili; beni nasılda bırakıp gitmiştin! Sen yokken ben yalnızlıkla tanıştım.
Bir Çelenk
Yapraklarla gizlenmişti yüzün.
Birer birer kopardım yaprakları sana yaklaşmak için.
Son yaprağı kopardığımda, sen gitmiştin. Sonra
bir çelenk ördüm kopan yapraklardan. Kimsem yoktu
verebileceğim. Ben de çelengi alnıma yerleştirdim.
Sayfa 120 - Can Yayınları
Dalların gizlediği iki ıslak, yalnız yıldız gibiydi gözlerin . Bende unuttun onları. Teker teker dalları araladım . Günler, geceler boyu, yıllarca araladım . Bitirdiğimde, sen çoktan gitmiştin.
Kırlangıçlar, hırçın ve arsız
çığlıklarla uçuyorlardı.
Martılar, yuvasız ve sessiz
yükseklerde, kıpırtısız süzülüyor
geciktirmeğe çalışıyorlardı
ışığı yitişini.
Ama ışık yitecekti-
sen gitmiştin
ben de gidecektim.
Oruç Aruoba
İlkbahar geldiğinde çok sarsıldım, sen çoktan gitmiştin. Kışı geçirmemiştin. Baharın hiç gelmemesini, bir daha bahar olmamasını, bir daha yaz olmamasını diledim bir an. Sen yoktun, mutsuzdum, bütün dünya hüzünlü olmalıydı. Doğa olduğu gibi bu acıyı çekmeli, yas tutmalıydı. Bütün başkentlerde bayraklar yarıya indirilmeliydi...
Sayfa 56Kitabı okudu
Sen
hep bizimken
biz gelmeden
hiç bilmeden
gitmiştin.
Anılarımız
utandı.
Sayfa 51 - Metis, 7. BaskıKitabı okudu
