''Ben...''
''Sen... başımın tatlı belasısın Mavişim...''
''Ben...''dedi kız yine nefes nefese...
''Sen benim hayat kaynağımsın...''
''Arda ben...''
''Sen sen... Kahrolası sen, nefessin... Sensiz nefes alamıyorum... Varlığın ıztırap, yokluğun hiçlik... Sensizlikte boğuluyorum Mavişim... Sen çok zamandır bensin, görmek istemedin çünkü sen de bakan körsün!''
Sen yoktun,
Terkedilmiş bir İstanbul vardı.
Yaslanmış gökyüzünün umarsızlığına,
Eylül rüzgarlarıyla sararan
Bayram kartpostallarına benzeyen.
Sen yoktun,
Bir çocuk ağlardı istasyonlarda,
Sayfa 220Kitabı okudu
Korkum ne? Bugünden mi yarından mı, nedir
Gittin ya bu can kaygusu ondan mı, nedir
Hiç görmüyorum alemi sensizlikte
Dünya o zamanlar bana zından mı, nedir
Sayfa 113 - PDFKitabı okudu
“İnsan her şeye rağmen yalnız, herkese rağmen eksik kalıyor sensizlikte.”
Sayfa 216Kitabı okudu
Cihanda sensizlik kadar
Ne bir dert ne de çile var
Sensizlikte sen vardın yar
Ben bende yoktum ağladım
Ağladım
Aklıma düştü gözlerin
Boynumu büktüm ağladım
Elveda dedigin yerin
Yanına çöktüm ağladım
Oturduk sanki göz göze
Hayalinle ben diz dize
İki çay söyledim bize
Sensizlikte seni yaşattığım aşka karışıp
hiçlikte sen olduğum ruhum seni terk etti.
Bir şey diyemedim.
Dinlemedi,
beni de terk etti.
Sayfa 26Kitabı okudu
Başka bir göze değdi diye gözlerin
Gözlerim seni terk etti.
Kandıramadım bir türlü
Başka bir eli avucunun içerisine alacaksın diye
Ellerim seni terk etti.
İkna edemedim.
Sensizlikte seni yaşattığım aşka karışıp
hiçlikte sen olduğum ruhum seni terk etti.
Bir şey diyemedim
Dinlemedi
Beni de terk etti.
...
Ateştin, bardaktın, çaydın
Olmazdın bunca olsaydın
Yalnızdım ve yanımdaydın
Sanmaki tektim ağladım
Cihanda sensizlik kadar
Ne bir dert ne çile var
Sensizlikte sen vardın yar
Ben bende yoktum ağladım."
‘Sensizlikte sen vardın yâr,
Ben bende yoktum ağladım!’
Serdar Tuncer