Dünyada, öldüğünde yahut bir şekilde kaybettigimizde varlığımızı idame etiremeyeceğimiz kimse yoktur; kendimiz hariç. Kendimiz dışında kimseye ihtiyacımız gerçek bir ihtiyaç değil. Herhangi biriyle
ilişkimizi kendimizden, kendi iyiliğimizden değerli tutmak oldukça sağlıksız bir tutum. Önce ve önce kendimiz iyi olmalı, kendimiz bize zarar veren kişi ve davranışlardan kendimizi korumanın yollarını bulmalı, geliştirmeliyiz. Bu bazılarına ilk bakışta bencilik gibi görünse de, kendimizi öncelemediğimiz, kendimiz iyi ve mutu olmadığımız sürece bir başkasina faydalı olabilmemiz zaten söz konusu değil."
Çocuğunuzun saygıyı öğrenmesini istiyorsanz ona "Saygılı ol,", "Büyüklerini say!" diye öğütlemek yerine saygı
gösterin. Kendisi saygı görmeyen bir çocuk, bir başkasına saygı göstermeyi nasıl öğrenebilir? Bizim çocuğa hiyerarşik bir
ilişki dahilinde öğrettigimiz şey, saygı değil, olsa olsa itaat olabilir. "Büyüğe saygı" klişesi adı altnda ona kendisini aşağıda,
yani "atl" hissettirdiğimiz ve "üst'üne itaat etmesini öğrettiğimiz çocuk, tabi ki hayvanlara eziyet edecek, sınavda hile,
oyunda mızıkçılık yapacak, yalan söyleyecek ve sonra kendisini "üst" hissedeceği bir paye bulur bulmaz altını ezecektir. Aynı, bu çocuğun anne/baba olunca kendi çocuğuna yaptığı gibi.