Yaklaşık son 4 yıl yaşanan olumsuzlukları düşünüyorum ve aslında bir daha konuşmamak sessizce çekip gitmeyi istiyordum ama şu gece ye kadar herşeyi içime ata ata geldim gırtlağıma kadar değil boyumu aşacak kadar doluyum. 4 yıl içerisinde beni aşşağılaman küçümsemen beni güvensizlik ile itham hadi bunları sineye çektim de...! O dövmeyi oraya değil
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ +2
''Geçmişimiz peşimizi bırakmıyor, değil mi?'' dedim sessizce.
''Seninki hep bir adım önümde.'' dedi.
Hüzünle gülümsedim. İki adım atıp kitaplığına uzandım ve rafta duran polaroid fotoğrafı çekip aldım. Fotoğrafa bakarken derin bir iç çektim.
''Seninki de hep dönüyor dolaşıyor,'' dedim, ''Bir şekilde ellerimin arasına geliyor.''
Aziz çatık kaşları ile ellerimin arasında duran fotoğrafa baktı ve yutkundu.
Hiçbir şey konuşmadan, bir dakika kadar sessizce birbirlerini süzdüler. Razumihin ömrü boyunca bu dakikayı daima hatırladı. Raskolnikov’un bir kor gibi yanan ısrarlı bakışları, âdeta her saniye biraz daha kuvvetlenerek, Razumihin’in ta ruhuna, şuuruna kadar işliyordu. Razumihin birdenbire irkildi. Sanki aralarında garip bir şey geçti.. Birdenbire ikisinin de anladığı korkunç, vahşi bir düşünce, bir ima, birinden ötekine intikal etti. Razumihin ölü gibi sarardı.
Hastalıklı bir ifade ile yüzü buruşan Raskolnikov:
— Şimdi anladın ya? dedi. Sonra birdenbire: Dön, onların yanına koş! diye ilâve etti ve hızla sırtını dönerek evden çıktı.
Dostoyevski suç ve ceza
İyi geceler ✨✨
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ +2
''Keşke o da olsaydı.'' diye ekledi Berfu hüzünle.
Sonra bir sessizlik çöktü gecenin üzerine.
''Ama yok artık,'' dedi Dünya Can hüzünle, ''Ve belki de bir daha asla olmayacak...''
Başımı önüme eğdim, gözlerim orta sehpada duran mumların titrek ateşlerine baktı. Üflesem kaybolup gideceklerdi.
Ve ateşi üfleyip kaybedersen bulmak için yakmak gerekir.
''Eksildik resmen.'' dedim kendi kendime sessizce.
''Sen eksiksin,'' diye söze girdi Aziz Ata, ''Ben de eksiğim, herkes biraz eksik. Bazıları sıfır.''
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ +2
''Demek evde böcek görsen polisi arayacaksın?'' dedim Dünya'ya laf atarak.
Dünya üzerine televizyon ışığını yansıyan suratını bana doğru çevirdi ve alaycı bir tavırla gülümseyip yanıtladı.
''Ya da Aziz Ata'nın omzunun arkasına saklanırım belki.''
Utanarak gözlerimi devirdim ve önüme döndüm.
Aziz Ata ise duyduğu cümle hoşuna gitmiş gibi boğazını temizleyip gülen gözlerle bana baktı.
''Sen ona bakma,'' diye fısıldadı sessizce, ''İstediğin zaman bana sığınabilirsin. Seni hep saklarım.''
Odanın loş aydınlığında bana göz kırptı. O an içimde hissettiğim titreşimlerin güzelliğini neye benzetirsem benzeteyim yetersiz kalacaktı sanki.
Bu bir filizlenmeydi, bu bir mumun titrek aleviydi adeta.