Anıların düşmanı zaman değil, diğer anılardır.
İçinde doğduğunuz aile, içinde yaşadığınız kültür, arkadaşlarınız, işiniz, izlemiş olduğunuz her bir film, yapmış olduğunuz her bir sohbet sinir sisteminiz üzerinde iz bırakmıştır. Bu kalıcı, mikroskobik izler birikerek sizi siz yapan bütünü oluşturur ve nasıl birine dönüşebileceğinizle ilgili sınırlamalar getirir.
Acı içindeki birini izlemek ile acıyı hissetmek, aynı nöral mekanizmadan yararlanır. Empatinin temeli de budur
Okur Takip Önerileri
Bak yine
Sayfa sayfa bakıp bakıp,
Şiir dolusu gülüyorsun bana
Ben de mısra mısra
Öpüp koklayarak,
Kafiyesine bakmadan
Kelime kelime seviyorum seni
Yüzüme öyle dönüp dönüp bakma
Bana artık herşey yakışır
Terzim dünya çünkü, o ki kimlere neleri yakıştırdı
günlerini ölüme teğelledi
ölümlerini unutuşa kopçaladı
Bir şiir gördüğümde
Sana benzetiyorum bazen
Sarılsamda yetmiyor
İçimden yazıyorum
Uzun gece batımını
Saçlarının tellerine
Ne yapayım
Başka şiirlerde
İçime sığdıramıyorum seni
En çok ölümden korktuğunuzu sanıyorsunuz. Yanlış
Ona dokunmanız onu elleyip anlamanız mümkün olmayacak.
Asıl iç titremeniz bundan.
Ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben
Kimi zaman insan kendi yaşam alacağından vazgeçebilir. Kendi hikayesini geriye iter. Hatta görünmez kumların altına saklar. Başkasının yolculuğunu sırtlanır. Olmadık anda bir haber gelene kadar.
Sevgili dostum, insan her şeyden önce vicdanının sesini dinlemeli.
'' Tık tık!
Kim o?
Ben aşk!
De s**** lo!''
"Hissetmezsem, yaşayamam ki..."
“Deniz, sus!”
“Irmak, bağırma!”
“Batu-“
“Ne var Cem?”
“Herkes başkasının adını söyleyince ben de şey yapayım dedim...”
"Ya sanki ne olacak şort giysem?"
"Ya sanki ne olacak bacaklarını benden başka kimseye göstermesen?"
'' Yalnızlık'' diye fısıldadı kulağımdaki Cem Adrian '' saklandığın o küçük delikte buluyor seni...''