Ölümü, bu kişinin ne kadar eşsiz benzersiz olduğunu açıkça anlatır bize;
“Sevdiğimiz bir kişi öldüğü zaman, sağ kalmak suçunun kafaretini yüreğimize işleyen yegın bir pişmanlıkla öderiz. Ölümü, bu kişinin ne kadar eşsiz benzersiz olduğunu açıkça anlatır bize; varlığının, bir zamanlar, bütünüyle var kıldığı, yokluğunun, kendi bakımından ortadan kaldırdığı dünya kadar uçsuz bucaksız hale gelir bu ölü; yaşamamııda daha çok yer tutması, gide gide yaşamamızın tümünü kaplaması gerekirdi gibi gelir bize. Kendimizi sıyırırız sonra bu sersemleyişten: O da, öbürleri arasında, öbürleri gibi bir bireydi, o kadar, diyoruz. Ancak, kimsecikler için elimizden geleni -hiç bir zaman yapmadığımızdan, (kendi elimizle çizdiğimiz, tartışılabilecek sınırlar içerisinde bile elimizden geleni yapmadığımızdan,) kendimize, gene de, bol bol sitem edecek sebepler buluruz.”
Sayfa 94 - Bilgi Yayınevi, 1. Basım 1966, Türkçesi: Bilge KarasuKitabı okudu
"Yaşam hem kendini sürdürmek hem de aşmakla meşguldür; eğer tek yaptığı şey kendini korumaksa yaşamak sadece hayatta kalmaktan ibaret olur."
"Simone de Beauvoir"
Anılan bir yerde donar kalır, davranıştan hiç değişmeyen bir örneğe uyar, aynı lâflan geveleyip durur, hiçbir içeriği olmayan kaş göz hareketlerini durmadan tekrarlar, kadınların yazdığı bir sürü "günlük"ün, "yaşam öyküsifnün insanda yarattığı yavanlık izlenimi de işte buradan gelmektedir, hiçbir iş yapmayıp vaktini kendini yüceltmekle geçiren kadın, kendine hiçbir varlık kazandıramadığı gibi, hiçbir şeyi de yüceltemez
Sayfa 63
Gerçekten de, bu sayıklama, kolayca can yakma biçimine dönüşebilir. Hattâ bu sürece, hasta olmayan insanlarda bile rastlanabilir.
Kendine hayran kadın, bir erkeğin kendisine tutkuyla bağlanma masına akıl erdiremez; elinde beğenilmediğini gösteren açık bir kanıt varsa, o zaman, nefret edildiği yargısına vanverir. Yapılan bütün eleştirileri kıskançlığa, hınca verir. Başarısızlıkları, birtakım karanlık güçlerin işidir ve bunların varlığı, kendisine verdiği önemi doğrular.
Böylece, kolayca ben'ini büyütme hastalığına (megalomanie), ya da onun tersi olan, eziyete uğradığı kanısına kayabilin kendi evreninin merkezi olduğu ve bundan başka evren tanımadığı için, dünyanın mutlak temeli olur çıkar.
Sayfa 61
Şurası çok ilginçtir ki, "sevildiğini sanma" hastalığına tutulmuş on kişiden dokuzu kadındır. Düşsel âşıklarında, kendilerine duydukları hayranlığı ta doruğa çıkarmalarını bekledikleri açıkça görülmektedir.
Bu erkeğin tartışılmaz bir değere sahip bulunmasını, yani dinadamı, hekim, avukat falan olmasını isterler ve böyle bir erkeğin davranışlarının koşulsuz doğrusu şudur seçtiği sevgili bütün kadınlardan üstündür, yüce ve karşı konmaz çekicilikleri vardır.
Sayfa 60
Tiyatro, diyor Georgette Leblanc, o güne dek aradığım şeyi getiriyordu bana: coşup taşma dürtüsünü. Bugünse, "eylemin karikatürü" gibi görüyorum onu; ancak aşırı kişilere gerekli bir şey sayıyorum.
Sayfa 57
Yeryüzü adımlarımızın altında çatırdıyor,kafalarımızın üstünde bir uçurum açılıyor.Artık ne kim olduğumuzu biliyorum ne de bizi neyin beklediğini.
Yine en çok çalışanlar,karnı en az doyanlar oluyor.Herkes de bunu son derece doğal bulmaya devam ediyor.
Hep aynı yüzler,aynı mekan,aynı konuşmalar,aynı sorunlar.Her şey değiştiği oranda birbirine benziyordu.Sonunda da insan,diri diri gömülmüş hissine kapılıyordu.
Simone de Beauvoir: Kadın bu sorumluluğu yeniden ele geçirmeli
Kadın bu sorumluluğu yeniden ele geçirmeli, diyordu Simone de Beauvoir. Kendini geri kazanmalı, kimliğini erkeğin kimliğine bağımlı kılmaktan vazgeçmeli. Çünkü kadını baskın kim tutan yalnızca erkek değildir, yaşamının sorumluluğunu ele almayan kadın kendi kendine de baskı uygular."
"Kendi karar verdiğimiz kadar mı özgür ve bağımsızız?”
"Aynen"
Sayfa 517 - Pan
