Kendimle baş başayım şimdi, kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim.Ama şimdi şurda yatarken, içimde ölümün büyüdüğünü hissediyorum ama artık çok geç.
Annem deyince aklıma kara bir bulut gelir...Hani içi yağmur yüklü bulutlar vardır...Şehrin üzerine çöker...ne çekip gider...ne de içindekileri boşaltır...İşte öyleydi...
Hayat insanların duygularını tıpkı dağlar,tepeler gibi şöyle veya böyle erozyona uğratıyor.Sonbaharda solan çiçekler gibi duygularımızın da giderek suyu çekiliyor, sararıyor,kuruyor.
Bir gün ben de... çok güçlü biri olabilirsem...demek yine canım yanacak...ama bunu kimse anlamayacak... Güçlü olmayı becerebilirsem...o zaman kaderim değişir mi?
~Değişir ...Kader değince sadece doğum ve ölüm gelmemeli insanın aklına. O arada yaşanan Bir hayat var. O hayatın bir rengi, bir tadı var.İş
te bizim değiştirmemiz gerekenler bunlar.
İnsanlara öğüdün hiç etkisi olmuş mudur? Akıllı bir ses onların kulaklarında donup kalır. Kendi kendilerini acı acı azarladıkları olur ama yine de her şey olduğu gibi kalır.