GELMEYEN İLHAM PERİSİ
Tak tak tak…
“Güzide! Güzide! Lütfen kapıyı açar mısın?” dedi Osman.
Gözleri yarım açık ve ayakta uyuyan bir halde kapıyı açtı Güzide. “Osman, ne oldu? Niye bu saatte kapıyı çalıyorsun?” diyerek kapıya yaslandı Güzide.
“Acil bir durum var. Sen Türk Dili Edebiyatı öğretmeni değil misin?” diye sordu Osman.
“Evet.” dedi Güzide.
“Ben şiir yazmak
bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Bu akşam anladım ki, bir insan bir diğer insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
" Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim."
Sayfa 130Kitabı okudu
Sonra anladım ki her şey bir yanılgıdan ibaretmiş. İnsan yanılırmış ve yaşarmış.
Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla bağlanabilirmiş. Yine bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra ben dünya da ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Birinin nasıl olduğumu merak etmesini istedim.
Sadece ben sordum diye ben önem veriyorum diye onunda sorma gereği hissedip sormasını değil, bunun içten olmasını istedim.
Sonra isteklerimin hiç gerçekleşmeyeceğini anladım ve kendim dışında herkesi düşünmeye başladım.
Olay burada başlıyordu zaten ben kendim dışında herkese önem verdim. Kendime yardım etmek yerine herkesin yardımına koştum. Bunun bana mutluluk getireceğini varsaydım. Aslında bir süre öyle de oldu ama sonra günden güne çöktüğümü farkettim. Herkese yetiştiğimi ama kendimi göremediğimi anladım. Şimdilerde bazı insanların beni önemsediğini merak ettiğini görüyorum ama ben kendimi düşünmediğim günlerde kahrımdan ölmüşüm meğer. O yüzden şimdi insanlara anlatacak bi hikayem yok, iyiyim derim sadece iyiyim yalanlara o kadar alıştırdım ki kendimi artık gerçekten kötüyüm diyemem. Güleç hayat dolu bir kızım ben, öyle değil mi? Ne hale geldiğimi birkaç süslü kelimeyle anlatamam ben.
Sizden tek isteğim kendinize değer verin, herkesten önce siz kendinizi önemseyin. Cidden siz sadece insanların iyiliğine hayatlarınızı bağladığınızda günden güne bitiyorsunuz. Ben artık değişemem ama lütfen siz benim durumuma düşmemişseniz hâlâ, bir defa kendinizi düşünün insanları değil. Onlar gülsün değil, ben güleyim de güzelleşsin bu dünya deyin buna sizin de ihtiyacınız var. Kim olursanız olun, Ne yapmış olursanız olun kendinizi sevin.
"sonra anladım ki cenazeler ölenler için değilde kalanlar için miş".
