Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Sənə də gərəkmiş demə geyinmək,
Bəzəyə bilmirmiş söz, şer səni.
Elə bilirdim ki,
qışda da odtək
Mənim nəğmələrim isidər səni.
Mənim nəğmələrim- qızılım, zərim,
Sənə də gərəkmiş bu ziynət andır?
Elə bilirdim ki, söz incilərim
Sənin ən qiymətli boyunbağındır.
Gümüşü qab-qacaq, büllur stəkan,
Sənin də qəlbindən keçirmiş demə.
Mən elə bilirdim, soyuq daşlardan
İsti göz yaşlarım əzizdir sənə.
Sənə ev gərəkmiş, ancaq o dəmdə
Bilmədim arzunu birbəbir sənin.
Mən güman etdim ki, fikirlərimdə
Qurduğum qəsrlər evindir sənin.
Sayfa 347 - ELƏ BİLİRDİM Kİ...Kitabı okudu
Bir bulut dalgası dolandı boynuma,
Göğün çatısı kapandı o an gün ışığına,
Çekti gece mai siyah örtüsünü,
Ayakları açık kaldı serkeş yıldızların.
Beyaz yoruldu bu ıssızlıkta
Yenildi siyaha kapattı gözlerini
Koşmaktan yorgun düştü yüreği
Bir alev yığını ki İbrahim'in ateşi.
Zaman koşuyor karanlık kuyularda
Etrafı sükûnet çemberi.
Tarumar
64
...
İmkansız değildi asla..
Çocuksu bi' gülüşün yeterdi oysa,
Beni benden,
Benliğimi senden almaya..
Kırılan kadehlerin hatırına,
Döktüğün şaraplardı göz yaşlarım,
Söz yaşlarımın hatırıydı,
Zihnimin sarhoşluğu.
Sevdanın girdabında..
Ayyaş Ruh'umun ızdırabıydı yokluğun,
Kadehler varlığını bana unuttursa da,
Yokluğunun esareti ağırdı..
Ayrı şehirlerde yaşamak işin kolayıydı belki;
Ama
Senden ayrı şiirlerde var olmak,
İşte bu benim için bi' ızdıraptı..
...
Sayfa 164 - Omca Yayınları
LÜTFEN BENDEN ÖTE DURMAYINIZ
Yağmur yağacağınaverdi,
Yine İstanbul'un geceye küs bir gününde.
Kim kimin kalbini kırdı bilmem ama,
Bu kasvetli hava bedenime kısa.
Hani o barış elçileri vardı,
Onlarında kanadı kırık artık.
Ben yine güleceğime verdim her şeyimi,
İstanbul'da yine o meşhur kaoslar başladığında,
Aşka da geç kaldım.
Nasibi yanlışlıkla çöpe attım,
Deliye
Kelimelerin çağrışımıyla
Bir daha hiç dönemeyeceğim yerin
Ardı sıra yola koyulduğumda
Söz ver bana
Yağmuru
Nehri
Ağaçları unutmayacağını
Ormandaki kulübede
Nazım Hikmet Ran
Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım,
Değmeyecekleri kafaya takışlarım,
Yoktan yere akıp giden göz yaşlarım,
Herkesi insan yerine koyuşlarım,
Hepinize elveda...
Ben artık kimsenin,
Hiç kimsesi olmayacağım.
Birkaç sözcüğün enkazı altındayım yine,
Nasıl yaktı beni ince bir dal bile etmeyecek şu cümle!
Bilmezdim söylenen değil söyleyen acıtırdı
Ben söz verdim diye mi ağlamadım;
Yoksa artık yorulmuş muydu yaşlarım?
Ve keşke, keşke
Rüzgar kuruyan yaprakları götürdüğü gibi,
Beni de götürseydi
Ama ben gider miydim ki yerimden?
Hayır.
Beni bana bağlayan