Kitaba başlarken hem iyi hem de kötü ön yargılarım vardı. Zeytin Ağacı dizisini izledikten sonra özellikle beni ya çok abartılmış bir kitabı sıkılarak okuma ya da farklı bir bakış açısıyla kendi geçmişime bakma deneyimi bekliyordu. İkisi de oldu diyebilirim. Kitabı okurken özellikle bilimsel kanıtları savunduğu noktalarda beni daha da araştırmaya itti ve kimi yerde kendimde de etkisini gördüğüm noktalardan bahsedilmişti ve daha da değerlisi kendinize yardım etmek için neler yapabilirsiniz, ne yöntemler kullanabilirsiniz ya da neler sorabilirsiniz? Bunları anlatmıştı.Bu bölümler çok kıymetliydi ama diğer yandan böylesine büyük etkiye sahip bir teorinin arkasında %30 bilgi %70 deneyim (bana öyle geldi) olması benim gözümde inandırıcılığının azalmasına sebep oldu. Sürekli danışanlarının örnekleri üzerinden gitmesi, danışanlarının yaşamlarındaki travmaların ise şu an içerisinde bulunduğumuz dönemin dertlerinden çok daha fazla olması kimi yerde empati yapamamamıza neden oluyordu. Kısacası travmalar o kadar ağırdı ki her okurun kendisini bağdaştıracağı nokta azdı. Ve yazar çoğu yerde tekrara düştüğü için de sıkıldığım oldu okurken. Aynı fikirleri tekrar tekrar yazınca etkili DEĞİL sıkıcı bir okuma oluyor.Ayrıca çoğu fikir ve yöntem zaten daha önce de bilinen şeylerken yazarın referansları eksik verdiğini ve sanki öncesinde psikolojik alanda bu konular üzerinde çokça çalışma yapılmamış gibi yansıtmasını da doğru bulmadım açıkçası.
Toparlamak gerekirse biraz dizi yüzünden abartılmış bir kitap. Alice Miller okumak daha etkili olacaktır bu konulardaki merak için.
