Eğer ağlamasını bilseydi, ağlardı belki
Canından korkanlar,herkesten şüphelenirler.
Onun kendisinin hakiki hüviyetini öyle bir görmeyişi,anlamayışı,daha doğrusu öyle bir görmezden,anlamazdan gelişi vardı ki Cevriye senelerce hiç sıkılmadan,kötülüğünü fark etmeden taşıdığı sürtüklük hüviyetinin ağırlığını onun karşısında taşınmaz bir yük eziciliği ile hissediyordu.
Sayfa 111Kitabı okuyacak
Bir gece kadınına, bir karanlık kızına bundan daha güzel ve onu daha iyi vasıflandıran bir sıfat bulmaya imkân mı vardı!
Güzelliği kadar ismi de kaldırımlarda meşhurdu.
"Fosforlu Cevriye..."
Sayfa 12 - İthaki Yayınları
...
Kendilerine nasip olan neticeyi görmüşlerdi.
Günün birinde bir karakol köşesinde, bir kaldırım kenarında, bir arsanın yabani otları arasında, bir hendeğin içinde tek başlarına bu dünyadan ayrılmak...
Sayfa 39 - İthaki Yayınları
Deniz ve Gök
Cevriye hayatında en çok iki şey severdi: Deniz ve gök. Deniz, sanki onun babasının bahçesindeki hususî havuz ve gökyüzü yatak odasının tavanıydı.
- Senin anan varmıs abi. Söyle bana, ana çok sevilir mi?
- Anne çok sevilir Cevriye!
Sayfa 133 - İthaki Yayınları
Cevriye hayatı her zaman seviyordu. Hiç ölmek istemiyordu.
Burada geçirdiği günlerde ve onu kaybettiğini zannederek sonsuz bir korku ve ıstırap duyduğu dakikalarda bile, hayatı seviyordu.
Hayat ummaktı.
Hayat her şeydi. Yaşarsa onu tekrar bulabilir, yaşarsa onu tekrar görebilir, yaşarsa ona tekrar kavuşabilirdi.
Cevriye ölümü imkanların en sonuna kadar mübah görmüyordu.
Hiçbir şeyin kalmadığının zannedildiği zamanda bile, ümit vardı.
Çünkü hayat sayısız ihtimal ve imkânlar demekti.
Sayfa 215 - İthaki Yayınları
-Vay canına, dedi. Bu da ne? Sanki mastormuşum gibi..
Herkese ondan bahsetmek istiyor, fakat kimseye bahsedemiyordu.
Sayfa 26 - CevriyeKitabı okudu
Cevriye, "Allah büyük, o bir karıncasından vazgaçmez!" diye düşünüyordu. Zaten Cevriye'nin yaşamak için, Allah'tan ve hayattan istediği şeyler o kadar az, o kadar mütevazıydı ki hakikatten ona bunların verilmemesi merhametsizlik olurdu.
Sayfa 33Kitabı okudu
Kendilerine nasip olan neticeyi görmüşlerdi.
Günün birinde bir karakol köşesinde, bir kaldırım kenarında, bir arsanın yabani otları arasında, bir hendeğin içinde tek başlarına bu dünyadan ayrılmak...
Evet, havada bir korku vardı. Çirkin bir şekilde yüzünü göstermiş, aralarından geçmiş ve Ayten'i alıp sürükleyerek peşinden götürmüş olan ölümün korkusu...
Sayfa 39Kitabı okudu