Süleyman Uludağ Tasavvuf Terimleri Sözlüğü’nde aşk için şunları yazıyor. "Sevginin son mertebesi, sevginin insanı tam olarak hükmü altına alması, varlığın aslı ve yaratılış sebebi.
Sufiler sevgiyi çeşitli kısımlara ayırırlar, umumiyetle en son mertebeye aşkı koyarlar. Buna gore sıralama şöyle gerçekleşir: Meveddet, heva, hillet, mahabbet, sagah, hüyam, vâleh, aşk.
Aşk sevenin sevgilisinde kendini yok etmesi; aşkın yok, sadece maşukun var olması, herşeyin ondan ibaret olması helidir".