Geçenlerde okuduğum bir kitaptaki soruya cevabını merak ediyorum, hazırsan soruyorum, bak: “Hayat bir hapishane mi yoksa bir panayır alanı mı?”. Sence, tüm meseleyi bakış açısına indirgemek cevap bulamamanın getirdiği bir kaçış alanı değil mi? Yani dünyayı oluşturan bizler değiliz ama tabiki yorumlayan bizleriz. Dünya ise kendince anlamı olan bir yer değil evet ama yorumlanarak yaşanabilecek bir yer mi? Bence atlanılan nokta da bu “yaşam bir ceza mı ki hapishanede olalım?”. Yaşamın en ince ayrıntılarında gizlenen o anlaşılamaz anlam, bizlerin kabul ettiği önkabullerden çıkacaksa bir şeyler elde etme adına uğraştığımız o geniş çaba aslında kısa bir yönlenişle yapılacak seçimdir. O seçimin karakteri insanın benliğinde gizliyse en büyük hatamız benliğimizi anlayamadan yaptığımız dünyayı anlama yolculuğumuzdur. Dünya, salt anlamların olduğu bir formattan öte değiştirilebilir bir yapboz hatta kendini boyanmaya adamış bir duvar. Dünyayı anlamaya çalışmak benliğini anlamaya çalışmaktan uzaklaşmaktır. İnsanın benliği ise bir irade gösteriş, bir seçim panayırı. Neye meyletmek istersem karşılığını verecek bir ayna. Yani demek istediğim; insanın kendisi bir hapishanede de yaşayabilir bir panayırda da. Konuları farklı olsa da mekanı hatta oyuncuları bile aynı olan bir tiyatro.
Tiyatroseverlere bir oyun önerisi...Sevgili Arsız Ölüm - Dirmit
Kitap incelemeleri ve kitap alıntılarından başka paylaşımlarda bulunmak bu sitede pek adetim değil. Ama tiyatro izlemek ilgi alanları içine giren kitapsever arkadaşlara nacizane bir oyun tavsiyesinde bulunmak istiyorum.
Ben bir tiyatro eleştirmeni değilim elbet o nedenle tiyatro sanatçılarını, tiyatroya gönül vermişleri negatif eleştirmek haddime değil. Ama yerlere göklere sığdırılamayan bazı dev oyuncuları tiyatro sahnesinde izleyince gözümde cüceleşivermeleri çok olmuştur. Bu oyuncuların bir kısmı gerçekten çok kötüydü bir kısmı da iyi oyuncu olmalarına rağmen amatör ruhlarını kaybetmiş bitse de gitsek modunda idiler:)
Fakat son günlerde bir oyun izledim. Üstün Akmen Tiyatro Ödülleri' nde en iyi kadın Oyuncu seçilen Nezaket Erden' in / Sevgili Arsız Ölüm - Dirmit adlı tek kişilik oyunu.
Bir arkadaşımın tavsiyesi ile gittim. ''Sevgili Arsız Ölüm' mü? Tek kişilik oyun mu? Hadi canım sende diyerek :) İyi ki gitmişim.
Eğer denk gelirseniz ne yapıp edin seyredin. Elbet kusursuz değil, çünkü çok genç ve yolun çok başında. Ama mutlaka seyredin...
27 Mart DünyaTiyatro Günü Uluslararası Bildirisi
Bütün dünyadan tüm tiyatro sanatçısı dostlarıma,
Sizlere bu mesajı Dünya Tiyatro Günü vesilesiyle yazıyorum ve sizlere hitap edebilme olanağını bulduğum için çok mutlu olsam da hep birlikte – tiyatro sanatçıları ve diğer insanlar- maruz kaldığımız ağırlığın altında varlığımın her lifi tir tir titriyor; ezici baskıların ve dünyanın bugünkü halinin
Lütfen okuyunuz. Yorumlarınız benim için çok değerli. Kendi emeğim hepsi
Kalmamıştım tek başıma böyle uzun zamandır. Durdum.. Ne yapacağımı nasıl yapacağımı kime gideceğimi bilmeden öylece durdum. Sanki çıkar yol aramak için veya aradığımı bulmak için kutsal bir yoldu sahil kenarı. Oturdum öylece.. Dalgalara anlattım seni. Bi ara parfümünün kokusu geldi burnuma, önümde yürüyen mutlu olan çifte baktım. Kim bilir dedim
Siyaset ve oyuncuları,
Siyaset, yönetim, muhalefet ciddi iştir. Uymayanlara bir gün seçmen uydurur. Bu pahalılık, işsizlik, müsriflik, her şey iktidar için tiyatro oynayanlara günü gelir yumuşak atın tekmesi gibi sert bir tepki gösterir. Siyaset yapan, günün liderleri ve partilerinin, isimleri unutulur gider. Bir gün kendi kendilerine şunu sorsunlar Atatürk sevgisi niye bitmiyor. Aksine artıyor. Bitmeyecek de...♾
Tanrılar Kudurmuş Olmalı
--------------------
Kornişle duvarın arasında örümcek vardı, oturduğumdan beri gözüm ona takılıp duruyordu. Daha fazla görmemiş gibi, eriniyormuş gibi yapamazdım, söz gelimi bir _ine sığınıyormuş gibi yaşayamazdım. Sandalyenin üzerine çıkıp terliğin tersiyle örümceği öldürmek zorunda kaldım. Sabah erkenden kalkardı. Önce koyunları sonra inekleri
Hayat bir tiyatro değil dolayısıyla bizde o tiyatronun oyuncuları değiliz mutluymuş gibi rol yapmamıza gerek yok.
Tiyatro İncelemesi, Peyami Safa, Yalnızız
Eyüp Belediyesi'nin desteğiyle, 1001 Sanat oyuncuları tarafından sahnelenen oyunun dün akşam galası yapıldı. Her zaman ünlülerin akınına uğrayan bu tarz gala gösterimlerde bu kez ben de boy gösterdim (sadece ikramlardan bir fincan kahve içebildim). Salon girişinde hediye olarak verilen kitabın bana kalmamış olmasına hiç üzülmedim, orada bulunmak bile farklı bir duygu azizim. Lakin üç hafta öncesinden rezervasyon yaptırmama rağmen iki zat-ı muhteremi yerimde oturuyor bulmak ilginç bir sürpriz oldu (bu gurur hepimizin). Destek veren belediye kendi reklamını da yaptıktan sonra nihayet oyuna sıra gelebildi. İster sinema olsun ister tiyatro, söz konusu uyarlama olunca kitaptan elbet biraz fedakarlık yapmak zorunda kalıyorsunuz. İşin doğası bu bana göre. Okurlar için Samim karakteri kitaptaki hissiyattan çok uzak kalmış, o aklımızın en uç noktalarında gezinen ağır kişinin pek bir yabancısı kalmış. Bunun dışında sahneler çok güzel kurgulanmış, kendinizi bahsi geçen tarihten daha geniş bir zaman diliminde buluyorsunuz, çünkü konu hala güncel, insanın ikili ilişkilerinde yaşanan olaylar hala aynı. İnsanın iç dünyası hala dipsiz karanlıklara, benliği hala ikiye, üçe, beşe hatta beş yüzlere bölünmüş durumda. Bu konuda Peyami Safa'nın insanı psikolojik yönden bu derece çözmüş olması, ruh halimizi bu derece gün yüzüne çıkarmış olması da bir bakıma teselli bana göre. İzleyin, ruhunuzu doyurun.
Not: Oyunun sonunda koltuğunun altından kitabını (bilmeden) çaldığım amcadan da buradan özür dilemek istiyorum.
Ben yoktum aslında. Başkalarının yanında var oluyordum.
Tiyatro sahnesinin başrolleri, oyuncuları ve figüranları olurdu. Ben köşedeki ağaçtım gölgemde dinlenmek için gövdeme yaslananlara; çalılıktım, biri geçerken saklanmak isteyenlere ya da bir kayalıktım, üzerine oturup denizin üzerinde kızılın tonlarında batan güneşi izleyeceklere.
Serçeler Ağladığında
Beyza Aksoy