Son aylarda -ya da yıllarda- sürekli bir bezginlik içindeydik. Hiçbir şey eskisi gibi olamayacakmış gibi, düzelmeyecekmiş gibi, önceleri katlandığımız, sonraları boyun eğdiğimiz şu bezginlik bile aynı kalmayacakmış gibi. Konuşmalarımız da umutsuzluk üzerineydi hep. Arasıra bir çıkış yapıyorduk belki ama onun parlaklığı da kapkara gökte bir iz bırakmıyordu tabii. Sürencemedeydik.
Sayfa 16Kitabı okudu
Bir ömre bir tek yaşamın az geldiğini bilirsiniz, bir yazarsınız.
Sayfa 21Kitabı okudu
Kıyıcı bir erkeğe tutulup onun ardısıra nerelere, nerelere sürüklenmiş bir kadının ikiye bölünmüş gülümsemesi: Hüzünlü, esrik, al, solgun, hasta, dirençli, incinik, atak, ama hep yarım.
Sayfa 24Kitabı okudu
“İnsanın üç günlük ömrü kalsa,” eksik bıraktıklarını tamamlardı. Bak bu doğru. “Hem ölüme yaklaştıkça,” derdi, “İnsanın yüreği daha da insancıl duygularla, iyilikle dolup taşar.” Amma gülünç!
Sayfa 41Kitabı okudu