Ah, kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya
Kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar
Evler çocuklar mezarlar çizerek dünyaya
Beyaz Ölüm Kuşları...
Sonra bir gün anneler de ölür
Böcekler ve kertenkeleler ölür
Boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
Sivrisinekler ve kağıttan kayıklar ölür
Sonra o gün çocuklar da ölür
Biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Beyaz Ölüm Kuşları
sonra bir gün anneler de ölür
böcekler ve kertenkeleler ölür
boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
sivrisinekler ve kâğıttan kayıklar ölür
*
sonra o gün çocuklar da ölür
*
biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk
Hava canlıdır. Yaşamını her köşeye taşıyarak gelir ve gider. Toprağa ve denize nüfus eder. Taşlarda, bitkilerde, hayvanlarda, ve insanlarda bulunur. Yasalarını bilir ve bunları yerine getirmede rolünü oynar. Şarkı söyler, zevk alır, güler ve ağlar: O tatlı heyecandır, yıkıcı tutku ve yüce duygudur…
İlkyaz (Tamamı da dursun burda)
"Ah, kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya
Kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar
Evler çocuklar mezarlar çizerek dünyaya
Yitenler olduğu görülüyor bir türküyü açtılar mı
Bakıp kapatıyorlar
Geceye giriyor türküler ve ince şeyler
"Memelerinde biraz irin, biraz balık ve biraz gözyaşı
Bir dev oluyorsun deniz deniz deniz
sisin
Enişte
Şurada toprak altında yatanlar, kim bilir ne telaş ile geçmişlerdi bu yoldan bir zamanlar…. Harmanları vardı dövülecek, tınazları vardı savrulacak…. Maldı, mülktü, kaygıydı düşünceydi, hepsi bitmişti işte… Var ömürlerinde doğru dürüst bir soluk alabilmişler miydi acaba? Yoksa birbirlerine zehir mi etmeye çalışmışlardı dünyayı… Kimisi Galiçya’da, Mısır’da, kimisi köyünde ölüyordu… Ama hepsi de çıplak giriyordu toprağa… Neydi insanlardaki bu tutku? Sessiz bir başak gibi erdiremezler miydi içlerindekini?
Sayfa 23Kitabı okudu
Ölümün ne demek olduğunu ancak o zaman anlıyordu insan. Öyle, yiğitlik taslamak kolaydı. Herkes görmeliydi kokuşmuş bir cesedin ne olduğunu. Ölenleri toprağa gömecekleri yerde, bırakmalıydılar ortada, sokaklarda, caddelerde, alanlarda, o hâle gelinceye kadar. Belki o zaman akılları başlarına gelirdi insanların. Aşkmış, kinmiş, tutkuymuş, kıskançlıkmış... Hele bir gözünün önüne getirsin insan, o ölesiye, o öldüresiye sevdiği, tapındığı kişinin kokuşmuş cesedini, bakalım kalıyor mu o aşk, o tutku, o kıskançlık? Ellerine makineli tabancaları alıp kabadayılık taslayanlar, öldükten sonra anılarına heykeller dikileceğini sananlar, görsünler ne hâle geleceklerini, bakalım hangisinde kalacak o yiğitlik?
