ELAZİZ TİMARHANESİNDEN RABBİNE BİR DİLEKÇE YAZAN BİR DÂNE'NİN BİZ AKILLILARA HİKMETLİ NASIHÂTIDIR
1965 yılında vefat eden bir “deli”nin son dilekçesi:
“Ben dünya Kürresi, Türkiye karyesi ve Urfa Köyünden, (El-Aziz --Elazığ ) Tımarhanesi (Akıl ve Ruh Sağlığı Hastanesi) sakinlerinden; İsmi önemsiz, cismi değersiz, çaresiz ve kimsesiz bir abdi
Neden Yokmuş Gibi Yaşıyorsun?
Pembe renkli bir kitabın erkeklerin satın alamamasi sonucu, gri ve siyah renklerinin de erkeklere özel olarak basıldığı bir dünyada, kimse çevre baskısına göre yaşamadığını iddia etmiyordur herhalde.
Başkalarının düşüncelerine göre şekillendiriyoruz hayatımızı. Onlardan destek almak, onların arkamızda olmasını
Ortadoğu erkeklerinin, izlemesi iç gıcıklayıcı, sevince sadece acı veren o şımarıklığı... Ah! Nasıl da hak ediyor her şeyi. Bir insan yeterince sevilirse böyle bir şey oluyor demek ki... Acaba kendini kime bahşedecek? Tembel tembel bunu düşünüyor gibi. Ya da lütfedecek mi acaba?.. Biliyor, ömrü boyunca sevilecek, hiç terk edilmeyecek, hiç haddi bildirilmeyecek, hep affedilecek, hep beklenecek, bir parça sevgi talep edilirse hemen sıkılıp boğulduğunu söyleyip gidecek. Bunun ödülü olarak, onun daha iyisini hak ettiğini düşünen başka kadınlarca sevilecek. Böyle sere serpe var olmak nasıl bir şey, bu cânım kızların hiçbiri ömrünce bilemeyecek. Bütün bu genç kadınlar, hepsi, birbirine onun gibi bir adamı sevmenin ne tatlı ve ne acı olduğunu anlatacak. "Ne zalim" diyecekler onun için, şımarık, bencil, alçağın teki ve sonunda "bir oğlan çocuğu" deyip affedecekler, yine sevecekler. Her şeylerini alacak, geriye hiçbir şey vermeyecek, sonra belki -eğer yeterince sebat edersen- gülümseyecek bir kez daha. Hoop... Yeniden her şey ayaklarına serilecek. O yüzden işte, tam bunları yaşayacağından emin biri gibi gülümsüyor. Kalbi hiç sıtma görmemiş Ortadoğulu erkek gülümsemesi. Gücünü yumuşak kalpli, sevilmek için hep daha fazlasını yapması gerektiğine inandırılmış kızlarda deneyecek erkeğin gülümsemesi.
Sayfa 129Kitabı okudu
