Türkiye’nin toplumsal yapısında “biz” duygusuna dayalı “cemaat” yapılanması önemini korumaktadır. Kıray’a göre, köyden kente göç sürecinde, köydeki ağalık patronajı “himayecilik” yerini, kentte aile içi yardımlaşma ve hemşehri yardımlaşmasına, bu himaye sistemi yerini siyasi patronaj sistemine bırakmıştır. Bütün KİT’ler siyasi himayecilik ile üretim için gerekli olan istihdamın üç misline kadar doldurulunca siyasette himaye etmez oldu. En son aşamada siyasi himayeciliğin yerini, dini grupların himayeciliği geçmiştir. Mali güçleri olan dini gruplar, köyden kente gelen kitleleri himaye etmektedirler
Kıray, M. (1995). “Siyasi Himayecilikten Dinsel Grup Himayeciliğine”,
Türkiye’de Toplumsal Değişim, İstanbul:Yeni Yüzyıl Yay.