Bu arada Ötüken, doğrudan olmasa da Türkeş hakkında yayınlarına devam
ediyordu. Onun faaliyetlerini, konuşmalarını, gittiği yerlerde yaşananları okuyucularına
bildiriyordu. Bunlardan birinde Türkeş, Türkiye’nin kalkınması için altı büyük
hamle yapılması gerektiğini söylüyordu: “İdarede kalkınma, maarifte kalkınma, içtimaî
hamleler, sanayide hamle, tarım ve toprak ıslahatı, maliye ve vergide ıslahat”. Türkeş
burada bir de milliyetçilik ve Turancılık tarifi yapıyordu. Ona göre Türk milliyetçiliği
“Türk milletini sevmek, ona hizmet için çırpınmak ve Türk devleti ile milletine vefa ve
sadakatle bağlı olmaktı. Turancılık ise Türklüğün en doğal ve şerefli vazifesiydi.
Türklüğün kurtuluş ve yükseliş reçetesiydi. Bu sebepten dolayı her Türk milliyetçisi
Turancılığı gerçekleştirmek için çalışmalıydı”. Fakat bu yakın ilişki çeşitli
“dedikoduların” çıkmasına sebep olacaktı.
Onlar bu gelişmeyi Türkçülüğün siyasîleşerek ilkelerinden taviz vereceğini şeklinde düşünmüyorlardı. Bilâkis, bu yolla Türkçülüğün ülkeye “hâkim” kılınacağına inanıyorlardı. Sançar için bu bir ümitti, “Türkiye’nin hak ettiği yere gelmesi ve Türk’ün mutlu yarınlara doğru yürümesinin ümidi”. Bu maksatla Sançar, bütün Türkçülere sesleniyordu: “Iztıraplar, endişeler, çekingenlikler olduğu kadar kırgınlıklar, ayrılıklar ve bugüne kadar engel gibi gözüken her şey aşılmalı, geride bırakılmalı ve gönüllerinde Türklük sevgisi taşıyanlar, doğan
ümidin etrafından birleşmelidirler.”
Bu yüzden Türkçüler Turan hakkında uzun boylu düşünmemiş olmalıydılar. İşte Atsız bu konuya biraz da böyle
yaklaşıyordu. Ona göre, bu mesele siyasî bir işti ve nasıl gerçekleşeceğinin çok da
önemi yoktu. Aslında Atsız’ın söyledikleri, Türkçülük bahsinde buraya kadar
söylenenlerin de bir özeti gibi. Evet, Türkçülük vardır; Türkçülüğün de
Hocaoğlu Selahattin Ertürk, tıpkı Kore Savaşı’nın taraflarının olduğu gibi, dünyanın demokratlar ve Komünistler olarak ikiye ayrıldığını yazıyordu. Demokrasi
cephesinde saf tutmuş Türklüğün yaşaması Sovyet bloğunun dağılmasıyla mümkündü. Bunun için diğer devletlerin Türkiye’yi ve Rusya’da yaşayan Türkleri desteklemesi gerekiyordu. Ertürk’e göre, Rus, Japon, Alman ve Çin yayılmacılığının önlenebilmesi için Türklerin bir devlet veya federasyon kurmaları şarttı. Bu amaca da Rusya Türkleri teşkilatlandırılarak, silahlandırılarak ve ayaklandırılarak ulaşılabilirdi. Fakat
Türkiye’nin gücü buna yetmeyeceği için Birleşmiş Milletler de bu meselenin üzerinde
durmalıydı.
Atsız büyümekten bahsediyordu. Fakat Türklerin büyümesi başka milletlerin de küçülmesi demekti. Bu da
uluslararası bir durumun ortaya çıkmasına sebep olurdu. Bazı Türkçüler Turancılığı uluslararası anlamda değerlendiriyorlardı. Yani Turan, sadece Türklerin değil bütün insanlığın menfaatineydi. Zira “insanoğlunun
varlığına kastetmiş” olarak gördükleri Komünizm ve Sovyetler Birliği’nin ortadan kalkmasının yegâne yolunun Turan’ın kurulması olduğuna inanıyorlardı. Bektaş Dümenci’ye göre, dünya üzerindeki başka hiçbir millet böyle bir silaha sahip değildi. Ne atom bombası, ne Marshall planıyla dağıtılan milyonlar bununla boy ölçüşebilirdi.
Dikkat çekicidir ki bu konu, Türkçüler tarafından bilhassa Kore Savaşı sırasında dile getirilmiştir. Günün siyasî vaziyeti ile Türkçülerin tavsiyeleri bu bağlamda örtüşmektedir. Meselâ Selahattin Ertürk, tıpkı Kore Savaşı’nın taraflarının olduğu gibi, dünyanın demokratlar ve Komünistler olarak ikiye ayrıldığını yazıyordu. Demokrasi
cephesinde saf tutmuş Türklüğün yaşaması Sovyet bloğunun dağılmasıyla mümkündü. Bunun için diğer devletlerin Türkiye’yi ve Rusya’da yaşayan Türkleri desteklemesi gerekiyordu. Ertürk’e göre, Rus, Japon, Alman ve Çin yayılmacılığının önlenebilmesi için Türklerin bir devlet veya federasyon kurmaları şarttı. Bu amaca da Rusya Türkleri teşkilatlandırılarak, silahlandırılarak ve ayaklandırılarak ulaşılabilirdi. Fakat
Türkiye’nin gücü buna yetmeyeceği için Birleşmiş Milletler de bu meselenin üzerinde
durmalıydı.
Nejdet Sançar da çeşitli vesilelerle aynı mevzua
değinmişti. Ona göre Türkçüler, Turancılığı hiçbir zaman siyasî bir mesele olarak
görmemiş, harsî ve millî bir mesele olarak telâkki etmişlerdi. Sançar başka bir
yazısında yakın coğrafyadaki Türklerle Türkiye’nin münasebetlerinin tamamen kültürel
münasebetler olduğunu vurguluyordu. Atsız ise buna tamamen karşıydı. Turancılığın
sadece kültürel birlik diye tarif edilmesini “boş ve yanlış” buluyordu. Çünkü kültürel
birlik ancak siyasî birlik neticesinde doğabilirdi. Aksi halde Sovyetler Birliği’nde farklı
alfabeler kullanan ve yerel lehçeleri edebî dil haline getirilmiş bulunan Kazak, Kırgız,
Özbek, Türkmen, Tatar ve Başkurt gibi Türk topluluklarının tek bir kültür dairesi içinde
birleştirilmesi mümkün değildi. Esasen Atsız’ın dergilerinde Turancılığı bir “hayâl”
olarak görenler de yok değildi. Meselâ Nihat Sami Banarlı, Turan’ı “varılamayacak
kadar uzak bir hedef”, Turan yolunda ölmeyi ise “beyhude” olarak görüyordu. Amaç
Türkiye’yi kalkındırmak olmalıydı. Zira en makul Türkçülük buydu.