Eksilmeyen çilemsin.. Orada ufuk çizgim, burda yanım yöremsin.. Beni ruh gibi saran sonsuzluk dairemsin..
Çâresizim.. Çâremsin.. Şaşırdım kaldım işte bilmem ki neyimsin... 
Yavuz Bülent Bakiler
Ona bir kapı, bir pencere açmalıyım. Ne çocukluğunda ne etrafında yani mahallesinde, okulun da, kentinde sonra işinde arkadaşlarında görmediği öğrenmediği bir ufuk. Benligini kuşatan o yapış yapış hâleyi bir yerinden delmeliyim. Işin, elbisenin, yemenin, içmenin, ağaçların, yolların, annesinin, hatta rahmetli babasının. Enginlerin bir başka muhtevaya bürüneceği, rüyaların bile değişeceği kara-kuru ancak fevkalade zengin kızların durup dururken tercih edilemeyeceği bir dünyanın penceresini.
Dergâh Yayınları/Mustafa Kutlu
Sözde senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla
Bazen sessiz sevdasın
İpekten kanatlarla
Ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarla
Karşıma çıkıyorsun
En serin imbatlarda
Romanlardan beslendi, Rus ve Fransız edebiyatından ve özellikle de Dostoyevski’den. Babasının isteği üzerine ona ciltlerce kitap okudu, zira gözleri iyi görmezmiş. Ama meğerse bu babasının bir oyunuymuş, sırf oğlunu okuryazar yapmak için oynamış bu oyunu. Sonra bir gün babasını gazetede küçük puntolu bir haber okurken yakalamış ve oyun bozulmuş.
Ben bu şiiri daha önce hiç yazmadım
Kalemler ağladı, ben yazmadım
Gittim bir sürü saçmalık yaptım
Bir zaman ölüme taktım aklımı
Yağmurlara denizlere sorulara aşklara ve daha pek cok şeye
Çevremde hiç akranım kalmadı sonra
Elim ayağım kalbim aklım sobe!
Yalnızlığın resmine bir fırça da ben attım
Dönüp bir daha attım
Futbol maçlarına belki ufuk çizgisini görürüm diye gittim
Kadınlara, kızlara askıntı oldum bir ara
Deliliğime kılıf olsun diye hep sarhoş gezdim
Enlemleri boylamları birbirine düğümledim
haritalarda…
Ne soracaksan sor artık
Bay gazeteci, elindeki kağıda bakmadan ama
Gez göz arpacık
Patlasın flaş.
Ahmet Erhan