Dune Rahibeler Meclisi Kitap Yorumu
Dune serisinin son kitabı, Dune Rahibeler Meclisi.
Dune evreninde asırlardır mücadele veren Bene Gerristler ile Saygın Analar... Kapışma... Duncan ile Murbella bir tarafta diğer tarafta da Sheena...
Sonuç ucu açık, olaylar kopuk kopuk...
İlk kitap evrene giriş, ısınma turu, olayların gelişmesi iyi başlangıçtı, ikincisi geçiş kitabı niteliğindeydi. Üçüncü ve dördüncü kitapta Tanrı imparator süreci, olayların seyri... beş ve altı Bene Gerristler üzerineydi ama serinin temeli melanj üzerine kurulu. Genel şablon bu şekilde yer yer siyasi, felsefi düşünceler iliştirilmişti özellikle son kitapta daha baskın, baskın olmasına ama kurguda çoğu şey okura bırakılıyor, ucu açık, yanıt bulmayan sorular... neden sonuç ilişkisi kurmak çok güç!
Final, devamı gelecek gibi bırakılmış ama tatmin eder miydi, sanmıyorum.
Seri boyunca vazgeçilemez tek bir karakter oldu, o da Duncan Idoha, onun başına gelenler ise ...
Kitabı okurken her zaman önsözde geçen, eleştirenler gibi hissettim kendimi, beklentimin çok altında kaldı, seri olarak aldığım ve 
Blanaslibrary @universethatmoon ile birlikte okuduğum için seriye devam ettim. Yoksa bu kitap adına umutluyum diye başlayıp hep hüsrana uğradım.
Yazarın kalemi akıcı, okuması kolay. Karakter, derinlik, kurgu, bütünlük yok, verilmek istenen siyasi, felsefi, dini, toplumsal analizler yedirilmemişti. Bu seriyi seven çok ama ben sevmedim, tavsiyem seri kitaplarını tek tek alarak ilerlemeniz.
Dune serisini sabırla bitirdiğim için mutluyum ama keyif aldım mı? Hayır!
Seri hakkında genel düşüncem böyle, herkese keyifli okumalar...
Daha pek düşünmek istemiyorum ölümü
Yeter ki eksilmesin öfkem
Yeter ki aklım gücüm yerinde
Ve sonuna kadar direnmede
Adımı unutup
Bir kaya gibi sert ve görkemli kalmayı bileyim
Elbette umutsuzluğa düşerim bazan
Elbette umutluyum her zaman
Neden yazılır bir şiir
Neden okunur bunca yazı
Çünkü nasıl aşılabilir başkaca
İnsanın karmaşıklığı.
Parçalı bulutluyum, ama hala umutluyum; dünya gözümden düştü, bu kadar acı yeter.
Çay ocağının karşısında oturacağım
Demli çay, mavi gözlerin
Gözlerin neden mavi.
Aklıma geldi birden
İstanbul'da doğup büyüyen
Herkes
Masmavi düşünür kendini bir mozayık gibi
Mavi bir dünyadan gelir en önce
Mavilerle yaşlanır
Koyu mavi bir toprakla örtülür üstü
Geçelim
Daha pek düşünmek istemiyorum ölümü
Yeter ki eksilmesin öfkem
Yeter ki aklım gücüm yerinde
Ve sonuna kadar direnmede
Adımı unutup
Bir kaya gibi sert ve görkemli kalmayı bileyim
Elbette umutsuzluğa düşerim bazan
Elbette umutluyum her zaman
Neden yazılır bir şiir
Neden okunur bunca yazı
Çünkü nasıl aşılabilir başkaca
İnsanın karmaşıklığı.
Sayfa 124Kitabı okudu
Çaresiz insanlar için tek ilaç umut etmektir,
Yaşamak için umutluyum, ama ölüme de hazırlıklıyım.
Sayfa 55Kitabı okudu
Gelecek günler korkutmuyor artık beni... Umutluyum. Ah, bir de yitirdiklerimiz olmasa...
Ben umutluyum, bir gün kurtulup bu zincirlerden...
