Umutsuzlar Parkı - II
Ne çıkar sanki sardıysam sizi kollarımla
Unutmak, belki de unutmak olsun diye mi
Onu da tatmak gibi
Oysa ne bir evim oldu, ne de bir yerim var şimdi gidecek
Ama gitmenin saati geldi
Evet çünkü bu karanlık işime en geleni
Kendimi saklıyorum ya, o bir yığın ölüden gelen kendimi
Olmuyor, gene kendimi düşünüyorum
Alıştım istemiyorum.
Sayfa 161Kitabı okudu
UMUTSUZLAR PARKI II
Boş vermek öperken, severken boş vermek sevmelere
Sulardan ürpermek gibi dokununca,
Ya da ben kimi sarmışım böyle kollarımla
Umutsuzlar ParkıKitabı okudu
UMUTSUZLAR PARKI II
"konuşmak? konuşuyorum. alışmak? evet alışıyorum da. süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi."
Sayfa 42 - Adam Yayınları - Sekizinci Basım - Mayıs, 1998Kitabı okudu
Şair Tanıtımı
Edip CANSEVER
Edip Cansever (d. 8 Ağustos 1928, İstanbul - ö. 28 Mayıs 1986) Şair, yazar.
Kumkapı Ortaokulu'nu, İstanbul Erkek Lisesi'ni bitirdi (1946). Bir süre Yüksek Ticaret Okuluna devam etti, sonra ayrılarak ticarete atıldı. 1976'da ortağına devredinceye kadar babasının Kapalıçarşı'daki dükkanında antikacılık yaptı. Beyin kanaması geçirdiği Bodrum'dan
UMUTSUZLAR PARKI II
Konuşmak? konuşuyorum; alışmak? evet alışıyorum da
Süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi
Sayfa 160Kitabı okudu
Umutsuzlar Parkı
I
Biliyorsunuz parkların
Sizi çağıran tarafları
İnsanın gizli, karanlık köşeleriyle oranlı
Orada saklanıyor onlar
Çünkü her türlü saklanıyorlar orada
Bir yağmur öncesinin loş sokaklarıyla
Dağınık mavisiyle gözlerinin
Sevgi vermez kadın uçlarıyla
Korkuya, sadece korkuya sığınmış olarak
Eskimiş, kurtlanmış ikonlarıyla
Çünkü bir yığın ölüden gelen kendimi...
Bu kimin duruşu, bu sizin en gülmediğiniz saatlerde
Her cümlede iki tek göz, bu kimin
Ya da kim korkuttu bu kadar sizi
Bu nasıl sevişmek, üstelik bu kadar hızlı
Ya da tam tersine
Boş vermek öperken, severken boş vermek sevmelere
Sulardan ürpermek gibi dokununca,
Ya da ben kimi sarmışım böyle kollarımla
Kime söz vermişim, biraz da unutmak