Savaşta insanlar kendilerini büyük yapan şeyleri kaybederdi. Yaratıcılıklarını. Bilgeliklerini. Neşelerini. Geride sadece işe yararlıkları kalırdı. Savaşın asıl dehşeti insanları cesede dönüştürmesi değil, onları makineleştirmesiydi. Ve savaşta makineleri beslemek dışında bir değeri olmayanların vay haline!
Peçesini indirmeden önce iyice yukarı doğru kaldırdı ve öyle bir bakış serdi ki gözler önüne, Ömer o bakışı tutmak, içine çekmek, hiç bırakmamak istedi. Kalabalığın farkına bile varmadığı kısacık bir an, âşık içinse bir sonsuzluktu bu.
-Bari adını bağışla bu efendinin ki, en azından gittiğim yerlerde hayırseverliğini anlatabileyim.
-Sadece Yüce Rabbim senin minnetine layıktır, O’na şükret, O, hangi adamın hayratı sayesinde kendine şükredildiğini bilecektir.