Yataktan kalkıp odada volta atmaya başladı. "Annem geri geldi. Beni görmek için geri geldi. Ve onunla sen konuştun. İnanılmaz."
"Sen neredeydin? Neden seni bulamadı?"
"Hastaydım! Seni ilgilendirmez!"
"Umarım gizli gezin buna değmiştir!" diye bağırdım. "Çünkü annen senin için geldi! Tekrar tekrar geldi ve sen o sırada umutsuz planın üzerinde çalışıyordun!"
Volta atmayı kesti ve bana doğru atılıp boynuma uzandı. Beni öldürmek istediğini bilmeme rağmen kendimden çok onun için korkuyordum. Çünkü bana dokunursa okuldan atılırdı. Oda arkadaşı laneti.
Ayağa fırlayıp onu bileklerinden yakaladım. Soğuklardı. "Baz, bana zarar vermek istemiyorsun, öyle değil mi?" Bana karşı koymaya çalıştı. Öfkeyle soluyordu. "Bana zarar vermek istemiyorsun," dedim onu itmeye çalışarak. "Bu doğru değil mi? Üzgünüm, bana bak, üzgünüm."
Sayfa 202 - SimonKitabı okudu
Elinde bir kâğıt parçasıyla ayağa kalktı. Üzgün görünüyordu. Yumuşak bir tonda, "Al," derken kâğıdı bana uzattı. "Üzgünüm."
Kâğıdı aldım. Bir fotoğraftı. Snow beni izliyordu. Cebime atıp daha sonra bakmak istedim ama merakıma yenilerek fotoğrafı kaldırdım.
Bendim.
Sanırım kreşteyken çekilmişti. (Eskiden Watford'da çocuk yuvası ve gündüz bakım evi vardı; vampirler oraya saldırmışlardı.)
Fotoğrafta daha bebektim. Üç ya da dört yaşındaydım, üzerimde kabarık şortlu gri bir tulum ve beyaz, deri botlar vardı. Şoke edici olansa ten rengimdi: beyaz gömleğim ve çoraplarımla tezat oluşturan bir kırmızımsıydı. Kameraya gülümsüyordum ve biri parmaklarımı tutuyordu...
Annemin alyansını tanıdım. Onun kalın, kaba elini tanıdım.
Sonra elini hatırladım. Beni sakinleştirmek istediğinde bacağıma koyuşunu. Asasını kendinden emin bir şekilde havaya kaldırışını. Çekmecesinden şeker çıkartıp ağzına atışını.
"Ellerin çizik çizik," derdim yanağımı avucuna aldığında.
"Onlar alev tutucusunun elleri," derdi. "Alev fırlatıcısının."
Annemin yanağıma değen elleri. Saçlarımı kulaklarımın arkasına atışı.
Annemin havaya kalkmış elleri; tebeşir tenli canavar dişlerini boğazıma geçirdiğinde kreşteki havayı ateşe verişi.
Sayfa 197 - BazKitabı okudu
"-Üzgünüm, Penelope.
+Üzgün olduğunu söylerek zamanını boşa harcama , Simon. Birbirimizin canını yaktığımız her defasında durup özür diler ve affetmeyi tercih edersek dostluk kurmaya zaman bulamayız. "(Gemma T. Leslie)
"Neden biraz daha uyumadın?" diye sordu Simon. "Okula başladığın ilk yıldan beri uyumuyormuş gibi görünüyorsun. Hayalet kadar solgunsun."
"Hayaletler solgun değil, şeffaftır. Ayrıca annemin öldürüldüğü odada sana sarılıp uyumak içimden gelmediği için üzgünüm."
Sayfa 264 - pegasus yayınları
