"Yaşlı adam yavaş yavaş, kemikten beyaz bir sapı olan kısa siyah bir asaya tüm ağırlığıyla dayanarak ayağa kalktı; böylece iki büklüm olduğu halde hala uzun boylu olduğunu gördüler ve gençliğinde gerçekten de yapılı ve mağrur biri olduğunu."
"Seni selamlıyorum, dedi; "belki de seni hoş karşılamamızı umuyorsundur. Ama doğrusunu
Cromer-Blake haklı da olabilir, en azından kısmen: Belki en kötüsü, hem de olanaksızı, kadınları ya da onun durumunda erkekleri, bir kadını düşünmemektir, sanki beynimizin yalnızca bu çeşit düşüncelerle uğraşan bir bölümü varmış da, diğer bölümleri ondan kaçınıyor ve belki de onu küçümsüyor, ama o düşünceler olmadıkça onlar da verimli biçimde, gereğince işleyemiyorlarmış gibi. Hiç kimseyi düşünmemek (o kimse birçok kimseler olsa da) sanki herhangi bir şeyi düşünmeyi engeller gibi. En azından ciddiyetsiz kişilere böyle oluyor. Ben ciddi biri değilim, aslında beni ciddiye almak olanaksızdır, düşüncem oradan oraya dağılır, gider, karakterim zayıftır, ne var ki bu pek az kişinin bildiği şeydir ve en önemlisi, burada bilen yok, herhalde kimse benim ciddi olup olmadığımı kendine dert etmemiştir. Madem öyle, sarhoş olmamızdan ve sarhoşların sorularının hep yanıt bulmasından yararlanıp Cromer-Blake'e dosdoğru sorayım, derhal soracağım, acaba Clare Bayes'in âşığı var mı ya da oldu mu diye, acaba kocasına âşık mı, acaba Cromer-Blake burada geçireceğim iki yıl (azalmaya başladı bile, başladı bile) süresince onu düşüneceğim kadına dönüştürmeye kalkışırsam başarı şansım olacağını sanıyor mu diye.
Sayfa 62Kitabı okudu
“Ahiret yurdu için çalışın...”
![Selîm Gök[h]an](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F1266784_1716810810_ALLmw.jpg){kind=small}
Ağabeylerden biri, bir ara hizmeti gevşetmiş ve bir gün Üstad Bediüzzamanla karşılaştığında, hazret-i Üstad;
-Hayrola ne bu hâl?
diye sorunca da;
“Üstadım, borcum, harcım oldu, hastam, ölüm v.s.
İşte bu meşguliyetleri bitirip yeniden başlayacağım”
diye cevap vermiş.
Bunun üzerine Üstad;
-Sen bunların neden olduğunu biliyor musun?
Bunlar
kırmızı deynek
Havanın yüzünde bir kırlangıç sürüsü
Ve yabanıl ak atlar doludizgin
Bu sabah, bu sabah öylesine güzel ki
Bu sabah yağmur yağacak
Bu sabah gün açacak
Bu sabah tekmil tornurcuklar patlayacak
Bahar patlayacak
Köpükler, bulutlar patlayacak
Özlemierin en güzeli, tozlu bir özlem
Topraktan yeni çıkarılmış
Üç bin yıllık yunan şarabı
Atların kara
Sayfa 85 - Yapı Kredi Yayınları
Her şeyden tamamen uzaklaşıp uzun bir süre yalnız kalma arzusu günlerdir beynimin içinde dönüp duruyor. Değer verdiğim, kendime senelerce çok yakın bulduğum insanlarla olan durumumun ne ara bu kadar vahimleştiğine, Vahşileştiğine bir türlü anlam veremiyorum.sevilmek değer görmek, insanlara ihtiyaç duymak, hep bir ağızdan mutluluğu paylaşmak ne ara lüks oldu ? Evet, bunun bir sonu olacağına epey öncesinden anlamıştım. Sevgili, dost, arkadaş, aile... insan kalabalığında yanımdan öylece geçip giden herhangi biri veya birileri tesadüfi bir yolla saydığım bu kategorilerden birine pekâlâ girebilirdi ; hayatımın bir noktasına zahmetsizce var olabilirdi, öyle değil mi ? Demek istediğim hayat böyledir. Biriyle tanışırızsınız, konuşmaya başlarsınız, vakit geçirmeye başlarsınız, zamanla yakınlaşır ve çok yakın birer dost, veya sevgili, hiç bir şey olmazsa arkadaş olursunuz. Değişecek tek şey yakınlığı dercesini belirleyecek bir kaç kelimedir. Tüm bunlar ne kadar zavallıca aslında.kütüphanede kitap yerleştirir gibi insanları hayatımızda kelimelerle bütünleyerek kategorize ediyoruz. En nihayetinde hepsi biter...
"Ben’den zalim kimse yoktur!'
Çağımızın hastalıkları: ‘Ben’, ‘Benim için’, ‘Bana’, ‘Benden’, ‘Benimle’, ‘Bensiz’ ve yine ‘Ben’…
Şark vilayetlerinin birinde üç dönem belediyelerde hizmet yapmış biri dördüncü dönem için: “Bu sefer seni aday yapmayalım, yaşın da var, artık sen dinlen.” teklifini ilk önce: “o zaman oğlumu halef olarak aday gösteriniz” diyerek önce bu teklifi