Depresyon Birleşik Devletleri
Bunu kendi kişisel günlüğüme yazdığımda dedim ki neden başkalarıyla paylaşmıyorum. Bunu sizinle paylaşmalıyım. Paylaşmalıyım çünkü belki birileri için önemli gelişmelere sebep olabilir.
Özgür olduğumu savunduğum zamanlar hatırlıyorum. Ortalıkta ben özgürüm gibi cevaplar verdiğimi, özgürlüğüme el koyanlara kocaman bir nefret hissettiğimi
Var Olman , Her Şeydi
Mısraların da bir önemi kalmadı,
Düşen karların, beni üşütmedigi gibi.
Kendime de sarılarak ısınabilirdim;
Belki, ama
Senin varlığın kadar ısıtamadı,
Hiçbir şey!
Kadim Tataroğlu
Size hesap sormak, doğrusu kimsenin yapabileceği bir şey değildi. Yapılsaydı ailenin bütün sistemi, bütün yapısı çökerdi.
Sadece yapılamayacak bir şey olmakla kalmıyordu, aynı zamanda düşünülemeyecek bir şeydi. Bunu düşünmek ve yapmak yerine zihnimde iki resmi üst üste koydum: Suskunluğun hakimi olan, samimi, özel babayla; ölçülü kelmelerle ve formüle benzeyen güzel sözlerle dolup taşan kalın, dokunulmaz bir sesle, seslerin beni ürperterek yankılandığı bir duruşma salonunun içine doğru bir konuşan cüppeli adamı. Ne zaman hayal gücümü talim ettirdiğim bu alanı tarasam şaşırırdım, çünkü hiç itiraz bulamazdım orada, bulsaysım teselli olurdum, bunun yerine kalıptan çıkmış bir figür görünürdü bana. Güçtü baba, her şeyin böyle utanmazca bir araya gelmesi; içimde taştan bir heykel gibi var olmanıza artık tahammül edemediğimde, aslında mahremiyetin kutsallığını lekelediği için kendime yasakladığım bir düşünceyi yardıma çağırıyordum: Ara sıra anneme sarılmış olman gerektiğini
Sayfa 245Kitabı okudu
26. Bölüm
“Ömer! Seni bırakıp gidiyorum. Bunun bana ne kadar acı geleceğini, hayatta senden başka hiç kimsem olmadığını bilirsin... Senin de benden başka kimsen olmadığını biliyorum. Buna rağmen seni bırakıp gideceğim... Emine teyzelerin evinden çıkıp senin arkana takılarak geldiğim günden beri bunun böyle olacağı hakkında içimde garip bir korku vardı...
Sayfa 227 - 228 - 229 - 230 - 231Kitabı okudu
