"Bilirsin, insan olmanın bir acısı var.
Bu insan olma biraz emek isteyen bir şey."
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Kök salıp filizlendiğim toprağa yük olmanın ağırlığı var yüreğimde. Ve yine o toprak tarafından gömülmenin acısı...
25.02.2024
Gecenin karanlığında, yıldızların soğuk parıltısı altında, bir pencereden içeri süzülen hüzünlü bir melodi gibiyim. Hayatın acısını, her köşede pusuda bekleyen ihanetleri ve kalbi parçalayan kayıpları fısıldıyorum.
Rüzgarın uğultusunda, terk edilmiş bir çocuğun feryadını duyuyorum. Yağmur damlalarında, yitik bir aşkın gözyaşlarını hissediyorum.
Karalama2
...?...?/1989...
Kendini haddinden fazla duyumsadığı için acıya ve korkuyuda haddinden fazla duyarlı arkadaşım için, burası tam bir cehennemdi. Her şeyiyle farklıydı Ankara'dan. Çok kültürlü, birçok etnik gruptan oluşan, bu etnik grupların bir nevi kabileci bir tutumla diğerleriyle arasına sınırlar koyarak birbirinden ayrıştığı, etnik
Var olmak üzerine
Var oluşun anlamını sorgularken bir döngüye kapıldım. Mitsel hikayeler ve bilimin yetersiz cevapları beni tatmin etmedi. Bir tanrı sınavında mıydık, yoksa sadece tesadüfün oyununa mı geldik? Her seferinde bu soruların arasında sıkışıp kaldım, duvarlar arasında boğulmuş hissettim kendimi. Ancak, gerçek cevabın aslında çok daha basit olduğunu
Allah, mı? Şeyh mi?
İnanç ve inanmak her insanoğlunun yaratılış kodlarında var olan birşey. İstisnasız her insan inanır çünkü inkâr üzere değil, inanmak ve teslim olmak üzere yaratılmıştır her insan.. İnanmak fıtrattandır, inanmamak bir nevi hastalık. Klinik psikolojide dahi durum böyle kabul edilir. Hatta inançsızlığın gizli saklı mağaralarında bile inandığına isyan
Oxu, tar səni kim unudar
Ürəyim dolur, nə zaman bu şeiri oxusam, duysam. Gözlərim məndən izinsiz Müşfiq için yaşarır. Bu tarın, şairin və bir millətin acısıdır, bu bir millətin öz, kökü, azadlığıdır
Oxu tar! Oxu Tar!
Nəğməni su kimi,
Alışan ruhuma çiləyim.
Ey geniş kütlənin,
Acısı-şərbəti,
Alovlu sənəti.
Bəs, görəsən şair nə üçün
....
Türkiye’nin yeni bağımlılığı: TikTok
Bir süredir mobil uygulama marketlerindeki listelerin ilk sıralarından düşmeyen bir uygulamanın yarattığı şaşkınlığı izliyoruz. Bu uygulama başka ülkelerde lise çağındaki gençlerin favorisiyken, Türkiye’de nedense alt-orta sınıf yetişkinlerin vazgeçilmezi hâline geldi. Evet, TikTok’tan
Yeryüzünde hiçbir lisân ağlamanın anlatım seviyesine ulaşamaz. Ağlamak iletişimin en derininde yer alır. Bir insan yeryüzündeki tüm lisânları bilse ve tüm lügatler önünde açık olsa ağlamak ile ifade edebileceği hisse bir karşılık bulamaz. Nihayetinde her kelime bir varlığın karşılığı ve ifade edilebilir halidir. Bir şey varsa ve ifade edilemiyorsa
İçimde vazgeçilmenin acısı değil
Her şeyi yapıp, iyi olmanın verdiği ilahi adalatten
Boşverdim madem böyle istendi demenin yorgunluğu var.