"Bu hayattan bir sahne," dedi. "Ve hayat her zaman güzel değildir. Ama belki de ben tuhaf yaradılışlı olduğum için, bunu da güzel buluyorum. Bence güzelliğin kendine has bir büyüsü var, bu sebepten..."
Sayfa 158
Ben topluma karışıp onların arasında sürülecek bir yaşama uygun değilim. Toplumsal ilişki kurma yeteneğim, başkalarına duyduğum güven ve ilgi; bunlar çoktan köreldi. Ben hep yalnız bir insan oldum. Her zaman da yalnız olacağım. Bu yazgıyı kabul ediyorum.
Sayfa 203Kitabı okudu
"... Osman Bey olduğu yere çöktü ve başını elleri arasına alarak küçücük çocuklar gibi hıçkırıklar kopararak ağlamaya başladı. Fatıma Hanım bu duruma daha fazla dayanamayıp kulaklarını kapatıp duymamaya çalıştı, arkasını dönerek.... Osman Bey'in içli ağlayışı çevresindekilerin onlara para atmasını sağladı. Bu da nesi! İnsanlar onları dilenci zannetmiş ve onlara para atıyorlardı. Buna dayanamayıp hışımla ayağa kalktı ve: "Ben sizin paralarınızı istemiyorum! Yalnızca adalet istiyorum adalet! Siz burada bu sıcacık kıyafetlerle bu zemheri soğuğun güzel olduğunu düşünüp tadını çıkarırken biz burada, bu zemheriye kurban gidiyoruz. Siz gece sıcacık evinizin yolunu tutacaksınız, biz ise kim bilir hangi kaldırımda ölümü bekliyor olacağız. Hey, sen! Bir bakar mısın? Sağ cebinde para dışında adalet var mı? Ya sen! Senin cebinde ben olma düşüncesi var mı? Arkadaşım evet, evet sen! Senin arka cebinde belki Tanrı'nın, sizi burada bu refaha layık görürken, bizi sürüklediği sefalet ile ilgili bir yazısı vardır belki de... Yok mu, para mı çıktı? Ah senin cebinden de mi para çıkıyor?" diyerek konuşmasını sonlarırken bir yandan da kendi dillerini bilmeyen düşsel ülkenin insanlarının attıkları paraları gerisingeri fırlatıyordu hışımla..."
Sayfa 117Kitabı okudu
Descartes'in şu cümlesi oldukça meşhurdur: "Düşünüyorum, o halde varım". Bu, Descartes'in şüphesidir. Descartes, önce her şeyden şüphe etmiş, sonra böyle demiştir. Fakat şüphe etmekte olduğum hususunda şüphe edemem. Öyleyse ben varım ki şüphe ediyorum, şu halde ben varım. Sonra da "düşünüyorum, o halde varım." cümlesiyle tanındı, ünlendi ve bütün öğreti veya doktrinini bu cümlesine dayalı olarak ispatlayıp geliştirdi.
İkinci söz Gide'in sözüdür: "Hissediyorum, o halde varım".
Üçüncü söz de Albert Camus'nun şu sözüdür: "Başkaldırıyorum, o halde varım". Bu daha doğrudur. Aslında "var" olmanın bu üç ölçütünden her biri doğrudur. O, düşünüyor; vardır ki düşünüyor. Duyumsayan, hisseden kimse vardır ki hissediyor. Başkaldıran kişi vardır ki başkaldırıyor, isyan ediyor. Fakat burada üç tane "imek" (var bulunmak) vardır. İnsana özgü olan en üstün var oluş, "başkaldırıyorum, o halde varım" dır.
Sayfa 22 - İşaret yayınlarıKitabı okudu
