persephone
@wxthpersephone
❝Acaba kafamı bir çalı süpürgesiyle temizlemek mümkün müdür? Yalnız temiz şeyler kalsın... Fakat süpürge çöplerinden başka bir şey kalmamasından korkarım...❞
|Sabahattin Ali - İçimizdeki Şeytan
İstanbul Üniversitesi
25 Temmuz
24 okur puanı
Ekim 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Persephone, (Persefoni) Yunan mitolojisinde Zeus ile bereket tanrıçası Demeter'in kızıdır. Asıl ismi Kore, yeraltında Hades'in ona verdiği isim ise Persephone'dir. (Yunanca pherein phonon “ölüm getiren”)
"Efsaneye göre bir gün Persephone çiçek toplamaya gider. Ormanda dolaşırken göz kamaştırıcı bir nergis çiçeğiyle karşılaşır.
Bir kitap okudu
160 syf.
·
Puan vermedi
·
11 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu.
Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi.
...
"Tamamen yalnızım ama Berlin'de değil... Bütün dünyada yalnızım... Küçüklükten beri..."
Zaten küçüklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar, bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim... Bu hal gerçi birçok fırsatları kaçırmama sebep olurdu fakat fazlasını isteyerek talihimi ürkütmekten her zaman çekinirdim.
Kendimi bildim bileli, bütün günlerimi, haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım.
Mavi gökyüzüne bakıyorum ve kendi kendime diyorum ki, belki birlikte değiliz, yan yana değiliz ama aynı gökyüzünü görüyoruz, aynı mehtabı seyrediyoruz ve her ikimizi de aynı güneş ısıtıyor.
Çünkü tek "deniz" vardır senin sözlüğünde
Yaşamdan söz eden birinin tafrası yoktur senin sesinde; doğadan kopmamış birinin usul güveni vardır. Elini kolunu hiç sallamazsın. Bir taşa "ilişmen" söz konusu bile değildir; o taşın üstünde yıllardan beri oturuyorsundur sanki, yıllarca da oturacaksındır. Deniz böyle akıp gidecektir yanıbaşından. Çanakkale'nin hırçın suyu, Ege'nin göz kamaştıran tuzu, Karadeniz'in yüzeydeki soğuğu, diplerde sarmalayan ılıklığı... hiçbiri önemli değildir. Çünkü tek "deniz" vardır senin sözlüğünde: denizcileri besleyen doğurgan, anaç deniz, gerisi ayrıntıdır.
Yani demek istiyorum ki bizim dertlerimiz ilgilendiremez seni. O kadar azız ki sayıca, acı çekenimiz o kadar az ki, ilgilenmeye değmez zaten.
Hepbirlikte bitirdik okulu. Bir şeyler yapabileceğimizi sanan yetenekli öğrencilerdik. (sen o dönemde tanımıyordun beni) Oysa artık biliyoruz ki ne kadar çabalarsak çabalayalım, yaptığımız işin özünde yatıyor kopukluk.
Evet iyi bildin. Hep kapalı yere veririm sırtımı otururken. Tezgaha, varsa. Çünkü çok tattık arkadan gelen serseri kurşunları, çok gördük sarhoşluk numarasına vurup bıçağı geçiriverenleri insanın sırtına.
Hatırlamak değil başka bir şey. Unutmamak belki...
Bir şeylerin dışındayım biliyorum. Daha doğrusu bir şeyler bensiz sürüp gidiyor.