Seni anlayan biri olmalı hayatında. Her şeye rağmen seni dinleyen,sesiyle huzur veren biri kesinlikle olmalı hayatında..
Dönmeyeceğini biliyorum ama dönecekmiş gibi gitti.
Gülşiir
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
İçinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlığın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim, hangi
“Günaydın... Günaydın... Günaydın...” dedi yankı.
“Kimsiniz?”
“Kimsiniz... kimsiniz... kimsiniz...”
“Dostum olur musunuz? Yalnızım.”
“Yalnızım... yalnızım... yalnızım...”
“Ne tuhaf bir gezegen burası!” diye düşündü Küçük Prens. “Kupkuru, sipsivri, kirli mi kirli. İnsanların hiç hayal gücü yok. Yalnızca kendilerine söylenenleri tekrarlıyorlar.”
Tıpkı Bob Marley'in dediği gibi:
"Sen kim oluyorsun da benim yaşadığım hayatı yargılıyorsun? Ben mükemmel değilim ve olmak zorunda da değilim! Parmağınla beni işaret etmeden önce ellerinin temiz olduğundan emin ol!"
Güçsüzüm belki ; kendi gücünün sarhoşluğuna kapılıp zayıfların üstüne basarak yükselecek kadar değil..
Korkağım belki ; cesaretini ancak kendi menfâati doğrultusunda ortaya çıkaran egoistler kadar değil..
Fakirim belki ; bir dostun , bir aşkın yahut sahip olduğum ve beni ben yapanların kıymetini bilmeyecek kadar değil..
Cahilim belki ; bu engin kainatta kendini her açıdan yeterli görecek bir megaloman kadar değil..
Yalnızım belki ; sahte ilişkilerin sanrılı kalabalıklarına kapılacak kadar değil ..
Aptalım belki ; zekasından zerre kadar şüphe etmeyip bilinçaltının tutsaklığında vuku bulan bir benliğin varlığını unutacak kadar değil..
Ve ;
YORGUNUM BELKI ;
Hayat enerjisini yalnızca dünyevi haz ve konfor için harcayanlar kadar değil ..
Yorgunum... Yalnızım... Ya da bilemediğim bir hastalığa yakalandım. Geceleri uyku tutmuyor. Karanlıkta, yatağımın içinde oradan oraya dönüp duruyorum. Kalkıp kitap okusam ya... Onu da yapamıyorum. Artık gazete bile okuduğum yok. Ölesiye mutsuzum. Ne var ki, ölmek istemiyorum. Çünkü ölmek bir şeyin (yani ömrün) kullanılması, tüketilmesi, bitirilmesi değil, tamamlanmasıdır. Zaten ben günlerimi kullanmadım, biriktirdim (Ne için?). Şimdiye dek ne yaptım? Yalnızca bir seyirciydim. Üstelik kötü bir seyirci. Bakmasını bilemedim. Çünkü bilseydim, bana gerekli olan şeyleri görürdüm. Ellerim böyle boş kalmazdı.
Sayfa 100Kitabı okudu
Dönmeyeceğini biliyorum ama dönecekmiş gibi gitti.