" Yaşamında hiçbir değişiklik , hiçbir beklenti , hiçbir coşku olmayan yaşlanma yolunda birinin zorla yarattığı yapay bir heyecan mıydı bu - polisiye roman okumak gibi ? Kim bilir ? Yüreğim çarpıyordu işte . "
Sayfa 32 - Can yayınlarıKitabı okudu
Kibir duygusu yüksek insanlar; halk arasında seçkinliklerini gösterecek özelliklerini sergiledikleri takdirde, bir farklılık ortaya koyacaklarını, bunun kendilerini herkes gibi olmaktan kurtaracağını varsayarlar.Bu basit bakış açısının aksine, esas büyüklük ve ululuk, sıradanlıktadır. Mesela meyvesi bol olan ağaçların başı yere eğiktir. Ama bir ağacın üzerinde meyve az ise o ağaç daha dik durur. Tıpkı bunun gibi, maddi ya da manevî alanda dolu olan insanlar, birikimlerinin tezahürü olarak mütevazıdırlar. Ayrıca kendi iç dünyalarıyla ebedi bir sulh imzaladıklarından yapay bir büyüklenmeye tenezzül etmezler.
Sayfa 144Kitabı okudu
Beni bu zamanlarda en çok korkutanın ne olduğunu bilmek ister misin?
“Yayılmakta olan sınırsız, mutlak kudret duygusudur. İnsanoğlu her şeyi yapabileceğine inanmıştır çünkü yapay bir dünyada yaşamaktadır, kendi elleriyle oluşturduğu bu dünyaya bütünüyle egemen olabileceğini zanneder. Ama benim gibi ağaç yetiştiren, bitkilerle ilgilenen biri böyle olmadığını bilir."
tarihsel bir sıcaklıkla, gitgide yoğunlaşan bir ısıyla Arabistan çarpardı kalbi, Bir de Türkistan. Vurgundu Azerbaycan türkülerine. Ama, ille de Arabistan: Arabistan adı geçmeyegörsün, sonsuza açılan iki pencere olurdu gözleri + müthiş, gerçekten coşkulu olurdu + tam o zaman, Mekke yakınlarındaki bir mağarayı düşündüğünü, bir arkadaşlığı düşündüğünü, bir çocuğun bir Önder'e bağlanışındaki yüceliği düşündüğünü bilirdim mutlaka + ("PEYGAMBER'E BAĞLANMADAN YÜRÜNMEZ" derdi, "AŞILMAZ HİÇ BİR ENGEL" derdi, "PEYGAMBER'LE ALGILANABİLİR YERYÜZÜ" derdi). Konuştuğu kim olursa olsun, ya doğrudan ya da dolaylı olarak, hep PEYGAMBER'den bir söz, bir ilke aktarırdı onlara: kök salmamızı istiyordu çok derinlere: bağlantıyı çok dipten kurmak istiyordu: yüzeysel konumların yapaylığını çok iyi anlamıştı = iyi biliyordu tarihi (: "Ulusumuzun yapay konumu düzelir" derdi, "çünkü, diplerden; çok, çok derinlerden; yeni, gürbüz filizleri çıkacak tarihimizin, toprak üstüne" + "ulu ağacı kesince bitti, tükendi sanırsınız" derdi, "bizi öyle sanıyorlar" derdi, "artık kapandı bu defter sanıyorlar" derdi + ayağa kalkardı birden: "olur mu?" derdi, "kapanır mı bu defter?" derdi, "bu ulu ağaç kurur mu?" derdi, "defter kapanmaz" derdi, "tarihin belleği bizimkinden güçlü" derdi, "bu ağaç filiz verecek" derdi, "çok gür" derdi, "bir yerinden yeryüzünün").
Sayfa 31Kitabı okudu
Bu sıralar sık sık Anneannemi özlüyorum. Aslında onu da değil onunla birlikte temas ettiğim o hayatı, insanların içten anlattıkları dertleri yüzlerinden okumayı, bana uzak olan o hiç düşünmeden eşyalara dokunmayı hatta insanların birbirine dokunmasını, ağaçları, yolları, hikayelerde kaybolmayı, insanları yani gerçek hayatı özlüyorum.
Artık tek bildiğim şey: saygı, sınır, mikrop, zamanla yarış, yapay soğuk maddeler, nasıl yaklaşmalıyım nasıl konuşmalıyımlar vs vs. Bunları bana kim niye verdi, hiç durup sordum mu, gerekli olan bunlar mıydı ?
Sokakta gördüğüm tek tük ağaç müthiş bir özlemin ıstırabını başlatıyor, nereye kadar böyle devam edebileceğim acaba içimdekileri görmezden gelerek.
