Yazarı meçhul. Okumanızı tavsiye ederim.
Geçen hafta katıldığım bir eğitimde, ikinci gün öğle yemeğinde, arkadaşlarımızdan biri önceki gün oturduğundan farklı bir sandalyeye yönelince, herkesin hep bir ağızdan “Ama orası senin yerin değil” demesi ve onun da “Pardon” diyerek önceki gün oturduğu yere geçmesi üzerinde düşünüyorum o günden beri.
Eğer böyle bir olay geçmeseydi, benim de
Yetişkin olarak yaptığımız hemen her şey temelde çocukluk çağımızda taklit ederek öğrendiklerimize dayanır. Çoğu zaman belirli bir davranışımızın nedenini, bazı soyut ahlak kurallarına bağlarız kafamızda. Oysa, aslında tamamen taklit yoluyla edinilmiş, çoktan "unuttuğumuz" derinlerde yatan birtakım izlenimlere boyun eğmekten başka bir şey değildir bu davranışımız.
Büyümek
Çocukluğumun zamanlaması güzeldi. Hem tek kanallı dönemi, hem özel televizyonların doğuşunu gördüm. Bütün dünyam çizgi filmdi. Yakari’den Voltran’a, Tsubasa’dan Transformers’a kadar nice seriler vardı aşığı olduğum. Okuldan başka meşgalem olmadığı için her fırsatta bunları izliyordum. Ama bir yandan da huzursuzdum. Babam sürekli haberleri ve “açık
Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…