Çağdaş Türk şiirini ve onun faal şâirlerini takip etmeye özen gösterdiğim için aldığım bu kitap, bende beklentilerimin tam zıddı düşünce ve hislere sebebiyet verdi.
Şiiri tek başına bir sanat dalı kılan birçok şey mevcuttur ve onların içinde apayrı bir yer tutan harmoni, şiirde musiki unsurudur. Kitap boyunca birkaç süreksiz tını dışında musikiye, harmoniye, akıcılığa; şâir öfkelendiğinde kaşını çatan, şâir neşelendiğinde gülen tek bir mısraya aradım da ulaşamadım. Kitaptaki metinlerde Yahya Kemal'in yirmi beş sene bir kelime beklemesiyle zirvesi özetlenebilir olan şiir işçiliğinden esame okunmuyor. Kelimeler darmadağın, söyleyen bir soylu dil yok. İmgesizliğin batağında çırpınan metinler okuyucusunu satirikliğiyle o batağa sokuyor.
Kimi şiirler vardır ki çok fiil kullanıldığı halde iyidir, çakı gibidir fakat bu istisnalar dışında yani büyük bir maharetle kullanılmadığı zaman çok fiil kullanmak şiirin katilidir ve bu kitaptaki hemen her metinde başarısız şekilde kullanılmış, kulak tırmalayan birçok fiil var.
